تحليل محدوديت‌هاي عملكرد گندم در پارس‌آباد مغان، شمال غرب ايران

يكي از مشكلات اساسي توليد گياهان زراعي در كشور ما اختلاف بين عملكرد واقعي كشاورزان و عملكرد قابل حصول (خلأ عملكرد) است. بنابراين شناسايي عوامل محدود كننده عملكرد و خلأ عملكرد بسيار حائز اهميت است. به‌همين منظور مطالعه‌اي در پارس‌آباد مغان در 60 مزرعه در دو سال زراعي متوالي 95-1393 به‌صورت پيمايشي و به‌روش آناليز مقايسه‌اي (CPA) انجام شد. در اين پيمايش كليه اطلاعات مربوط به مديريت زراعي گندم و برخي اطلاعات گياه زراعي در طول فصل رشد اندازه‌گيري و ثبت شدند. با استفاده از رگرسيون گام به گام رابطه بين عملكرد و كليه متغيرها مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه بين عملكرد واقعي كشاورزان و عملكرد قابل حصول 2316/42 كيلوگرم در هكتار خلأ وجود دارد. مشخص شد تعداد عمليات تهيه زمين، تجربه كشاورز، تكرار مصرف قارچ‌كش، تاريخ كاشت، تقسيط كود اوره و تراكم سنبله قابل برداشت به‌ترتيب 4/6، 13/4، 14/3، 18، 20 و 29/7 درصد در ايجاد اين خلأ نقش دارند. بررسي داده‌ها نشان داد كه بيشتر متغيرها تحت كنترل مديريت زراعي قرار دارند. به‌نظر مي‌رسد كه با مديريت صحيح مزارع و درنظر گرفتن عوامل خلأ عملكرد گفته شده، مي‌توان عملكرد دانه گندم در مزارع آبي را در حدود 2316/42 كيلوگرم در هكتار نسبت به عملكرد فعلي كشاورزان، افزايش داد.