بهره گيري از دانش و هنر بومي براي دستيابي به سرپناه موقت ارزان قيمت؛ نمونه موردي: سيل 2010پاكستان

زمينه و هدف: ضرورت نياز به سرپناه پس از سانحه چالش اصلي براي دولت ها، سازمان هاي بشر دوستانه و مهم تر از همه براي مردم آسيب ديده است. در پي بارش هاي موسمي در سال 2010 در پاكستان، يكي از بدترين سيل ها در تاريخ اين كشور و يكي از بحران هاي بزرگ جامعه بشري در قرن اخير رقم خورد. بعد از امداد اضطراري، در مرحله ساماندهي رويكرد سرپناه تك اتاقه توسط سازمان هاي حمايت كننده مردم، مطرح شد. در اصل اين سرپناه براي اسكان موقت طراحي شده بود اما در صورت تمايل، آسيب ديدگان مي توانستند آن را گسترش داده و به عنوان اسكان دائم نيز از آن استفاده كنند. در سال 2010 پنج نوع مختلف از اين سرپناه در جنوب پاكستان ساخته شد. هدف اين پژوهش بررسي و شناخت ويژگي هاي اين سرپناه ارزان قيمت مي باشد كه با دانش و هنر بومي ساخته شده است. روش: روش اين مقاله بررسي اسناد، متون و مدارك مكتوب و همچنين استفاده از منابع اينترنتي براي شناخت روش هاي ساخت سرپناه تك اتاقه است. روند پژوهش با جمع آوري منابع زيادي از اطلاعات در مرحله اضطراري و ساماندهي شروع شد و پس از آن بيشتر بر روي روش هاي دستيابي به سرپناه تك اتاقه، تمركز شد. يافته ها: نتايج حاصل از اين تحقيق در دو قسمت بررسي شده است: قسمت اول مروري خلاصه درباره سيل سال 2010 پاكستان و مرحله امداد اضطراري است، در قسمت دوم به مرحله ساماندهي و شناخت انواع سرپناه تك اتاقه و جزئيات آن پرداخته مي شود. نتيجه گيري: ويژگي هايي مانند نوع و مقياس سانحه، نياز به سرپناه و اثرات سانحه بر روي منابع و اقتصاد محلي، ضرورت استفاده از راه حل هاي بومي را براي سرپناه موقت يا دائم ملزم مي كند. بعضي از ويژگي ها مانند اقتصادي بودن سرپناه، مقاوم بودن در برابر سيل، به كار بردن مصالح و تكنيك هاي محلي در اجرا، آموزش به خانواده ها براي ساخت دوباره و تعمير خانه هايشان در سيل آينده از ويژگي هايي است كه از اين روش آموخته شد و مي تواند براي شرايط مشابه نيز به كارگرفته شود.