پيش بيني سازگاري زناشويي براساس رشد اخلاقي

مفهوم سازگاري زناشويي جايگاه برجستهاي در مطالعات ارتباطات خانوادگي و زناشويي دارد. سازگاري در زندگي زناشويي در بر دارنده عواملي همچون: رضايت زناشويي، همبستگي دونفري، توافق در امور و ابراز محبت است. پژوهش حاضر به منظور پيشبيني سازگاري زناشويي بر اساس رشد اخلاقي انجام شد. به همين منظور 130 زوج در شهر تهران با استفاده از روش نمونهگيري تصادفي خوشهاي انتخاب شدند. جهت گردآوري اطلاعات از پرسشنامههاي سازگاري زناشويي اسپانير DAS و مقياس رشد اخلاقي به كار رفت. براي تجزيه و تحليل دادهها از آمار توصيفي )ميانگين، انحراف معيار( و ضريب همبستگي و رگرسيون چندمتغيره استفاده شد. نتايج حاصل از تحليل دادهها نشان داد، بين سازگاري زناشويي با خرده مقياسهاي رشد اخلاقي در اخلاق محيط زيستي با ضريب 42 / 0، با اخلاق خانوادگي 61 / 0 ، با اخلاق اجتماعي 42 / 0 ، با اخلاق معنوي 41 / 0 ، با اخلاق انساني 49 / 0 و با اخلاق مراقبت خود 59 / 0 رابطه مثبت معنادار وجود دارد. ميزان رشد اخلاقي هر يك از زوجين در 6 خرده مقياس رشد اخلاقي باعث بهبود روابط، كاهش تعارضات زناشويي و بهبود سازگاري زناشويي ميشود.