اثربخشي هنردرماني بيانگر گروهي بر مشكلات دروني‌سازي شده و نيمرخ هيجاني - كاركردي كودكان بي‌سرپرست و بد سرپرست

هدف از انجام اين پژوهش، بررسي اثربخشي هنردرماني گروهي بيانگر بر مشكلات دروني‌سازي‌شده و نيمرخ هيجاني كاركردي كودكان بي‌سرپرست و بد سرپرست بود. طرح اين پژوهش از نوع شبه آزمايشي به صورت پيش‌آزمونپس‌آزمون با گروه كنترل و مداخله‌نما بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه پسران بي‌سرپرست و بدسرپرست 3 تا 5 ساله ساكن در يكي از مراكز وابسته به گلستان علي شهر مشهد بود. بدين منظور از اين جامعه تعداد 30 پسر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفي و برابر در سه گروه مداخله، گروه مداخله‌نما و گروه كنترل جايگزين شدند (هر گروه 10 نفر). گروه آزمايش، مداخله‌ هنردرماني گروهي را در طي يازده جلسه‌ 90 دقيقه‌اي دريافت كردند، درحالي‌كه گروه مداخله‌نما در يازده جلسه كلاس 90 دقيقه‌اي آموزش كار با كامپيوتر شركت كردند. گروه كنترل نيز مداخله‌اي را دريافت نكردند. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از تحليل كواريانس چند متغيره استفاده شد. ابزارهاي تحقيق حاضر شامل پرسشنامه نيمرخ هيجاني كاركردي گرينسپن و پرسش‌نامه فهرست رفتاري كودكان (CBCL) بود. نتايج تحليل كواريانس چند متغيره بر روي نمرات پيش آزمون و پس آزمون نشان‌داد كه در متغير نيمرخ هيجاني كاركردي (0.05 P) و متغير مشكلات دروني‌سازي‌شده (0.05 P) بين گروه مداخله و دو گروه ديگر تفاوت معناداري وجود دارد. بدين صورت كه ميانگين نمرات نيمرخ هيجاني كاركردي در گروه مداخله پس از دريافت درمان نسبت به گروه كنترل به صورت معناداري افزايش و نمرات مشكلات دروني‌سازي‌شده در مقايسه با گروه كنترل به صورت معناداري كاهش يافت. همچنين ميزان بهبود در نمرات نيمرخ هيجاني كاركردي و مشكلات درون‌سازي‌شده گروه مداخله بيشتر از گروه مداخله‌نما (آموزش كامپيوتر) بود. باتوجه به نتايج، مي‌توان روش هنردرماني گروهي بيانگر را به‌عنوان درمان مناسبي براي بهبود مشكلات درون‌سازي‌شده و نيمرخ هيجاني كاركردي اين كودكان در نظر گرفت.