تبيين تاثير ضمير ناخودآگاه در هويتمندي مكان

فضاي مصنوع و غيرمصنوع، همواره مورد ادراك و ارزيابي آدمي قرار مي گيرد. و نياز به فضاهاي آشنا و هويتمند از مهمترين شاخصه‌هاي كيفي زندگي انسان است. بر اساس مطالعات علوم مرتبط با روان، ناخودآگاه انسان، شامل خاطرات جمعي و فردي از اشكال و فرم هاي گذشته است. از اين رو آدمي در برخورد با برخي فضاها، به سرعت احساس آشنايي و نزديكي دارد. و در بعضي ديگر احساس غربت. در اين نوشتار به دنبال ضرورت اين موضوع در طرح فضا، اين پرسش مطرح است كه آيا با نگاهي به فرايند شكل‌گيري طرح‌واره‌هاي ذهني از فضا در ناخودآگاه و نحوه انطباق داده‌هاي جديد با آن مي‌توان به صورت عميق به نحوه آشناپنداري (اين هماني) و هويتمندي فضا پرداخت؟. در اين تحقيق با نگاهي بين رشته‌اي، مروري بر مقوله ناخودآگاه در حوزه روان شناسي و معماري صورت پذيرفته. و سپس مكانيزم تأثير آن بر نحوه شناخت فضاي مصنوع مورد بررسي قرار مي‌گيرد. روش تحقيق كيفي است، كه در ابتدا مطالب به صورت كتابخانه‌اي و اسنادي در حوزه روان شناسي و شناخت ناخودآگاه و مراحل ادراك و شناخت توسط آن در ذهن انسان جمع‌آوري شده. و سپس به صورت تحليلي مورد بررسي قرار گرفته است. نتيجه آنكه بررسي نحوه درك فضا توسط آدمي در ايجاد كيفيت هايي همانند اين هماني و هويتمندي مؤثر مي باشد و ناخودآگاه انسان به عنوان منبع اصلي خاطرات و تأثير بر رفتار و انتخاب آدمي نياز به توجه و بررسي بيشتري در نحوه طراحي آينده فضاهاي معماري دارد.