همجنس گرايي، تربيت يا طبيعت؟ مروري بر زمينه‌هاي نظري

همجنس گرايي به كشش جنسي، عاطفي و رمانتيك شخص به همجنس خود گفته مي شود. در برخي جوامع اين گرايش قانوني و طبيعي و در برخي جرم و اختلال تلقي مي شود؛ كه مي تواند به ديد فلسفي و سبب‌شناختي اين گرايش مربوط باشد و بر قوانين، سياست و روانشناسي آن جامعه تأثيرگذار باشد. اين مقاله به روش پژوهش مطالعات كتابخانه اي و يادداشت برداري و خواندن اسناد و جمع آوري مطالب علمي در مقالات بين المللي، درزمينه سبب‌شناسي همجنس گرايي و تربيتي يا سرشتي بودن آن در پايگاه هاي فارسي و انگليسي‌زبان از سال هاي 1970 تا 2020 انجام گرفت. مرور يافته ها نشان داد كه عوامل ژنتيكي، آناتومي مغز، هورموني، محيطي، آموزشي و رواني بر سبب شناسي اين گرايش دخيل هستند، اما توافقي بر سر آن‌ها وجود ندارد. چنانچه به نظر مي رسد براي هر شخص همجنس گرا علت منحصربه‌فردي در سبب‌شناسي وجود دارد. دو ديدگاه كلي و متضاد وجود دارد. ديدگاه اول بيان مي دارد كه اين گرايش بيشتر سرشتي است و لذا نبايد جلوي گرايش طبيعي فرد را گرفت. ديدگاه دوم اذعان مي دارد كه اين گرايش بيشتر تربيتي است اما اگر سرشتي نيز باشد، فرد بايد رفتار جنسي خود را كنترل كند، به اين معنا كه فرد اختيار دارد كه اين رفتار را انجام دهد يا ندهد. اميد است با شناخت اين مباحث، خدمات روان‌شناختي مفيد، حرفه اي و اخلاقي به مراجعان همجنس گرا ارائه شود.