نقش شيوه هاي شناختي يادگيري، شيوه هاي حل مسئله و يادگيري خودراهبر در تفكر انتقادي دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش شيوه هاي شناختي يادگيري، شيوه هاي حل مسئله و يادگيري خود راهبر در تفكر انتقادي دانش آموزان بود. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه شهر تبريز در سال تحصيلي 97-1396 بودند كه بر اساس گزارش اداره آموزش و پرورش تعداد آن ها 3224 نفر است كه از اين جامعه، تعداد 130 نفر به روش نمونه گيري تصادفي چندمرحله اي انتخاب شدند. براي گردآوري داده ها از پرسشنامه هاي گرايش به تفكر انتقادي ريكتس (2003)، شيوه شناختي يادگيري كلب (1984)، شيوه هاي حل مسئله كاسيدي و لانگ (1996) و يادگيري خودراهبر فيشر و همكاران (2001) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با روش آماري ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون انجام گرفت. نتايج پژوهش نشان داد كه بين تفكر انتقادي با مشاهده تأملي، مفهوم سازي انتزاعي و آزمايشگري فعال رابطه مثبت و معنادار و بين تجربه عيني با تفكر انتقادي رابطه منفي و معناداري وجود دارد. از سويي تفكر انتقادي با درماندگي در حل مسئله، مهارگري در حل مسئله، و سبك اجتناب رابطه منفي و معنادار و با سبك خلاقيت، اعتماد در حل مسئله و سبك گرايش رابطه مثبت و معناداري دارد. در نهايت بين تفكر خودراهبري با تفكر انتقادي رابطه مثبت و معناداري وجود دارد. همچنين نتايج تحليل رگرسيون نشان داد كه كه يادگيري خودراهبردي، سبك خلاقيت و اعتماد در حل مسئله قادر به پيش بيني تفكر انتقادي دانش آموزان هستند. بنابراين توجه به يادگيري خودراهبري و شيوه هاي حل مسئله خلاقيت و اعتماد نقش مهمي در تفكر انتقادي دانش آموزان دارند.