مروري بر اعتياد از ديدگاه روان تحليلي؛ از تثبيت در مرحلۀ دهاني تا بدتنظيمي هيجاني

اعتياد يك بيماري مزمن و عودكننده است كه همواره مورد توجه ديدگاه هاي مختلف روان شناختي بوده است. نظريه هاي روان تحليلي براي درمان هاي مدرن اعتياد، بنيادين هستند. همان طور كه در ساختار و فرايند اين نظريات، تغييراتي را در گذر زمان شاهد هستيم، آنها در تبيين مفهوم اعتياد هم دچار تغييراتي شده اند. طبق نظريات كلاسيك، سوءمصرف مواد معادل خودارضايي و مكانيزمي دفاعي در مقابل تكانه هاي اضطرابي يا تظاهري از پسرفت دهاني (وابستگي) است. همچنين از ديدگاه نظريه پردازان روابط موضوعي، مواد، موضوع داراي اهميتي بالا براي فرد معتاد است. فرمول بندي هاي روان تحليلي جديد نيز مصرف مواد را بازتاب اعمال مختل ايگو معرفي مي كنند. روش پژوهش حاضر از نوع مروري است و هدف اين است كه اعتياد را از ديدگاه هاي مختلف روان تحليلي همچون رويكرد روانكاوي كلاسيك، روانشناسي روابط موضوعي، روانشناسي خود، روانكاوي ارتباطي و روان درماني روان پويشي كوتاه مدت مورد بررسي قرار دهد. طبق تحقيقات انجام شده در رابطه با وجود انواع اختلالات شخصيت در افراد دچار سوءمصرف مواد، اين افراد نيازمند درمان هاي تخصصي همچون درمان هاي روان تحليلي هستند كه بر روي سازه هاي شخصيت كار مي كنند. با اين وجود، تحقيقات مربوط به اين حيطه درماني در رابطه با اعتياد محدود هستند. عدم توجه به اين موضوع مي تواند از دلايل شكست بسياري از تلاش ها در رابطه با درمان سوءمصرف مواد باشد. بنابراين مي توان گفت ادبيات پژوهشي اعتياد نيازمند افزايش به كارگيري و بررسي اين رويكرد درماني است. همچنين اميد است كه در مراكز درماني اعتياد، استفاده بهتر و بيشتري از يافته هاي جديد در اين حيطه در راستاي كمك به اين قشر صورت گيرد.