اثربخشي بازي درمانگري بر كاهش اضطراب پنهان و آشكار دختران 12-4 سال بدسرپرست ساكن در مراكز شبه خانواده

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي بازي درمانگري شناختي رفتاري به شيوه گروهي بر كاهش اضطراب پنهان و آشكار دختران 4 تا 12 سال بدسرپرست ساكن در مراكز شبه خانواده در استان تهران انجام گرديده است. روش پژوهش حاضر از نوع طرح‌هاي نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه گواه است كه در زمره تحقيقات كاربردي قرار دارد. در اين پژوهش كودكان 12-4 ساله ساكن در مراكز شبه خانواده بهزيستي با روش نمونه‌گيري هدفمند، مورد مطالعه قرار گرفتند، گروه نمونه شامل 28 كودك حاضر در مركز شبه خانواده گل نرگس مي‌باشند كه بر طبق پرسشنامه اضطراب اسپنس و اضطراب پنهان و آشكار اشپيل برگر (1970)، داراي سطوحي از اضطراب هستند. ابتدا آزمودني‌ها به دو گروه 14 نفري گروه گواه و گروه آزمايش به صورت تصادفي تقسيم‌بندي شدند. سپس پيش آزمون از هر دو گروه انجام شد. گروه آزمايش در طول حدود دو ماه و طي 12 جلسه 90 دقيقه اي در بازي درماني با رويكرد شناختي رفتاري شركت داده شده اند، در حالي كه به گروه گواه اين آموزش ارائه نشد و داده‌ها با استفاده از آزمون كوواريانس بررسي شده است. يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهند كه استفاده از بازي درماني با رويكرد شناختي رفتاري موجب كاهش اضطراب در دختران ساكن در مراكز شبه خانواده مي‌شود. با توجه به نتايج پژوهش فوق به نظر مي‌رسد كه بازي‌درماني با رويكرد شناختي رفتاري مي‌تواند به طور چشمگيري در كاهش اضطراب دختران ساكن در مراكز شبه خانواده بهزيستي مورد استفاده قرار گيرد.