پيش بيني تحمل پريشاني بر اساس سبك هاي دلبستگي، تحمل ناكامي و نگرش مذهبي در زنان مطلقه

طلاق به‌عنوان يكي از آسيب هاي اجتماعي به شمار مي‌رود كه مي‌تواند مشكلات متعدد رفتاري و رواني را به وجود آورد. پژوهش حاضر به بررسي پيش بيني تحمل پريشاني بر اساس سبك هاي دل‌بستگي، تحمل ناكامي و نگرش مذهبي در زنان مطلقه پرداخت. روش اين پژوهش توصيفي از نوع همبسـتگي بود. جامعه پژوهش شامل تمامي زنان مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره بهزيستي شهر تهران در ماه‌هاي تير و مرداد سال 1398 بود كه 225 از آنها نفر به روش نمونه گيري در دسترس به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. به‌منظور جمع آوري داده ها از مقياس تحمل پريشاني سيمونز و گاهر (2005)، پرسشنامه سبك دل‌بستگي بزرگ‌سالان هازن و شيور (1987)، مقياس تحمل ناكامي هارينگتون (2005) و مقياس جهت‌گيري مذهبي آلپورت (1967) استفاده شد. براي تحليل يافته‌ها از آزمون همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون خطي چندگانه استفاده شد. يافته‌ها نشان داد بين سبك هاي دل‌بستگي، تحمل ناكامي و نگرش هاي مذهبي همبستگي معني‌دار وجود دارد (P 0/05). شاخص »ضريب تعيين چندگانه اصلاح شده « نشان داد كه مؤلفه هاي پيش بين پژوهش مي تواند 34% تحمل پريشاني را پيش بيني كند. بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر مي توان نتيجه گرفت كه تحمل پريشاني در زنان مطلقه با عواملي چند ازجمله سبك دل‌بستگي، تحمل ناكامي و نگرش مذهبي آن‌ها در تعامل است؛ بنابراين برنامه هاي توانمندسازي روان‌شناختي و رشد شخصي با تمركز بر ارتباط اجتماعي مؤثر همراه با استقلال فردي مي تواند توانايي رويارويي مؤثر با ناكامي هايي كه فرد در نتيجه طلاق متحمل مي شود را افزايش دهد. همچنين ارتباط عميق با خداوند، مي تواند همراه با تغييرات مثبت در آستانه تحمل پريشاني در جامعه مورد پژوهش باشد.