اثربخشي روان نمايشگري بر اضطراب اجتماعي دختران نوجوان مهاجر: با تأكيد بر مهاجران افغان

هدف مطالعه حاضر تعيين اثربخشي درمان روان نمايشگري بر اضطراب اجتماعي دختران نوجوان مهاجر بود. طرح پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانش آموزان دختر افغان بودند كه در دو مدرسه دولتي منطقه 12 شهر تهران در سال 98-1397 مشغول تحصيل بودند. از بين آنها 28 نفر با ارزيابي اوليه و به روش نمونه گيري هدفمند به عنوان نمونه پزوهش، انتخاب و در دو گروه آزمايش (13 نفر) و كنترل (15 نفر) به‌صورت تصادفي جايگزين شدند. گروه آزمايش به مدت 10 جلسه 90 دقيقه اي در هفته دو بار تحت آموزش گروهي درمان روان نمايشگري قرار گرفت. ابزار اندازه‌گيري پژوهش شامل پرسشنامه‌ي اضطراب اجتماعي كانور (2000) بود كه توسط شركت‌كنندگان در 2 مرحله پيش‌آزمون و پس‌آزمون تكميل گرديد. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيري تحليل شد. يافته هاي حاصل از تحليل داده هاي پژوهش نشان داد كه درمان روان نمايشگري به‌طور معناداري باعث كاهش اضطراب اجتماعي و دو مؤلفه‌ي آن (اجتناب اجتماعي و ناراحتي‌هاي فيزيولوژيك) در گروه آزمايش شده است. همچنين، ميانگين نمرات در مقايسه با قبل از درمان ازنظر آماري كاهش معني‌داري داشته است، اما بر ترس اجتماعي اثربخش نبود. با توجه به يافته‌هاي پژوهش مي‌توان از اين مداخله درماني براي بهبود اضطراب اجتماعي نوجوانان مهاجر استفاده كرد.