اثربخشي آموزش روانشناسي وحدت مدار بر خود شفقت‌ورزي و صميميت زناشويي در مادران در مرحله آشيانه خالي

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش روان شناسي وحدت مدار بر خودشفقت ورزي و صميميت زناشويي در مادران در مرحله آشيانۀ خالي انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون_پس آزمون، گروه گواه و پيگيري ۲ ماهه بود. جامعۀ آماري متشكل از مادران در مرحلۀ آشيانه خالي شهر تهران بود. روش نمونه گيري به صورت هدفمند بود و با در نظر گرفتن معيارهاي ورود به مطالعه، ۲۴ مادر در دو گروه ۱۲ نفري به صورت تصادف گمارده شدند. گروه آزمايش در ۶ جلسه حضوري آموزش روان شناسي وحدت مدار، هفته اي يكبار، به مدت ۱۲۰ دقيقه شركت و ۶ جلسه تمرين در منزل را دريافت كردند و گروه گواه در فهرست انتظار قرار گرفتند. ابزار پژوهش، فرم كوتاه خود شفقت ورزي و مقياس صميميت واكر بود. جهت تجزيه و تحليل داده ها، از آمار توصيفي و آزمون تحليل كوواريانس تك متغيره استفاده شد. نتايج نشان داد كه آموزش روان شناسي وحدت مدار بر بهبود خودشفقت ورزي مادران در مرحله آشيانۀ خالي، اثربخشي معناداري دارد. اما اثربخشي اين مداخله بر صميميت زناشويي اين افراد معنادار نبود. اين نتايج پس از پيگيري ۲ ماهه نيز پايدار بود. بنابراين آموزش روان شناسي وحدت مدار مي تواند به عنوان يكي از مداخلات روان شناختي مؤثر بر افزايش خودشفقت ورزي مادران در مرحلۀ آشيانۀ خالي مورد استفاده قرار گيرد.