نقش واسطه خودكارآمدي تحصيلي، اجتماعي و هيجاني در رابطه بين انعطاف پذيري شناختي با بهزيستي روان شناختي

هدف تحقيق حاضر، تعيين نقش واسطه خودكارآمدي تحصيلي، اجتماعي و هيجاني در رابطه بين انعطاف پذيري شناختي با بهزيستي روان شناختي بود. جامعه آماري تحقيق، كليه دانش آموزان دختر و پسر كلاس دوازدهم متوسطه دوم آموزش و پرورش ناحيه يك اهواز بودند كه از بين آنان280 نفر به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. طرح تحقيق، توصيفي همبستگي بود و داده ها با كمك مقياس انعطاف پذيري شناختي (2010)، پرسش نامه بهزيستي روان شناختي (2007) و پرسش نامه خودكارآمدي (1985) جمع آوري شدند. در تحقيق حاضر، براي تجزيه و تحليل فرضيه ها و بررسي روابط بين متغيرها، از همبستگي پيرسون و روش مدل يابي معادلات ساختاري استفاده شد. يافته ها، نشان داد كه بعد از حذف روابط غيرمعنادار برخي مسيرها از مدل پيشنهادي، برازندگي مدل نهايي تحقيق اصلاح و تاييد گرديد. يافته هاي روابط مستقيم مسيرهاي بين متغيرها، نشان داد كه انعطاف پذيري شناختي با بهزيستي روان شناختي، خودكارآمدي تحصيلي، خودكارآمدي اجتماعي و خودكارآمدي هيجاني و متغير خودكارآمدي اجتماعي و خودكارآمدي هيجاني با بهزيستي روان شناختي رابطه مثبت دارد اما رابطه خودكارآمدي تحصيلي با بهزيستي روان شناختي معنادار نشد. ضمناً از بين سه مولفه هاي خودكارآمدي، فقط خودكارآمدي اجتماعي، توانست نقش واسطه بين انعطاف پذيري شناختي با بهزيستي روان شناختي را ايفا نمايد. با توجه به اينكه خودكارآمدي نقش واسطه رابطه بين انعطاف پذيري شناختي با بهزيستي روان شناختي را بازي مي كند لذا براي تبيين رابطه ياد شده، بايستي خودكارآمدي را مد نظر قرار داد.