اثربخشي گروه درماني تحليلي بر همدلي، پذيرش اجتماعي و كفايت اجتماعي دختران نوجوان شهر تهران

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي گروه درماني تحليلي بر همدلي، پذيرش اجتماعي و كفايت اجتماعي دختران نوجوان شهر تهران بود. روش پژوهش آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي نوجوانان دختر مدارس دولتي دوره اول و دوم متوسطه شهر تهران در سال 99-1398 بودند. با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي تعداد 30 نفر از آنان در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) قرار گرفتند. گروه‌ آزمايش تحت 6 جلسه 90 دقيقه اي گروه درماني تحليلي لكاني قرار گرفتند؛ ادر اين مدت گروه كنترل در ليست انتظار گروه درماني تحليلي لكاني قرار داشتند. از مقياس همدلي اساسي جوليف و فارينگتون (2006)، مقياس پذيرش اجتماعي كراونمارلو (1960) و مقياس كفايت اجتماعي فلنر و همكاران (1990) به منظور گردآوري اطلاعات استفاده شد. براي تجزيه و تحليل اطلاعات از تحليل كواريانس استفاده شد. نتايج نشان داد كه گروه درماني تحليلي به طور معنيداري باعث افزايش پذيرش اجتماعي و كفايت اجتماعي دختران نوجوان شد. بنابراين مي توان نتيجه گيري كرد كه گروه درماني تحليلي به ‌كار رفته در اين پژوهش مي‌تواند مشكلات شناختي، عاطفي و اجتماعي دختران نوجوان را بهبود بخشد. لذا به كارگيري گروه درماني تحليلي در مراكز مشاوره و روان درماني براي بهبود مشكلات دختران نوجوان از اهميت ويژه‌اي برخوردار است.