تأثير پروتكل تمريني گيت به عقب بر پارامترهاي فضايي زماني مكاني راه رفتن بيماران مرد دچار استئوآرتريت زانو

مقدمه: تأثير گيت به عقب بر متغيرهاي بيومكانيكي راه رفتن بيماران دچار استئوآرتريت زانو ناشناخته‌اند. هدف اين مطالعه تعيين تأثير پروتكل تمريني گيت به عقب بر پارامترهاي فضايي زماني مكاني راه رفتن بيماران دچار استئوآرتريت داخلي زانو است. مواد و روش‌ها: اين تحقيق نيمه تجربي با طرح پيش آزمونپس آزمون در دو گروه كنترل (سالم مرجع و بيمار شاهد) و يك گروه تجربي انجام شد. 21 مرد سالم و 42 مرد مبتلا به استئوآرتريت داخلي زانو با استفاده از نمونه‌گيري هدفمند و بر اساس شاخص كلگرن لورنس انتخاب گرديدند. گروه تجربي شش هفته پروتكل تمريني گيت به عقب را انجام دادند. براي ارزيابي سه‌بعدي متغيرهاي فضايي زماني مكاني راه رفتناز سيستم تحليل حركتي Vicon سري T استفاده گرديد. داده‌ها توسط آزمون t زوجي و تحليل واريانس يك‌راهه تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: پيش از اعمال پروتكل تمريني، گروه هاي بيمار (كنترل و تجربي) زمان گام طولاني‌تر (0.050=p و 0.045=p) و سرعت راه رفتن آهسته‌تري (0.013=p و 0.016=p) در مقايسه با افراد سالم داشتند. وليكن بعد از پروتكل تمريني، زمان گام برداري گروه تجربي در مقايسه با افراد سالم كاهش (0.376=p) و سرعت نيز افزايش (0.093=p) يافت. گروه كنترل بيمار همچنان از زمان گام طولاني‌تر (0.045= p) و سرعت راه رفتن آهسته‌تري (0.016= p) در مقايسه با افراد سالم برخوردار بودند. نتيجه‌گيري: پروتكل گيت به عقب بر روي زمان گام و سرعت بيماران مبتلا استئوآرتريت داخلي زانو اثر داشت. به نظر مي‌رسد كاهش زمان گام برداري و افزايش سرعت توانسته باشد باعث تغيير الگوي گام برداري و احتمالاً كاهش بار وارده بر زانو در بيماران استئوآرتريت زانو شده باشد.