بررسي مقايسه اي منطقه گرايي در آسه آن و شورا ي همكاري خليج فارس

منطقه‌گرايي به‌عنوان پديده‌اي نسبتاً جديد بعد از جنگ جهاني دوم پا گرفت و به‌تدريج در بخش‌هاي مختلف جهان گسترش يافت. اين پديده اكنون در مرحله اوج خود به سر مي‌برد و كشورهاي مناطق مختلف را با اهداف گوناگون به هم نزديك كرده است. دلايل مختلف سياسي، اقتصادي، امنيتي را مي توان براي اتخاذ آن به‌عنوان سياست آگاهانه كشورها ذكر كرد. دو مورد از روندهاي منطقه‌گرايي در جهان، منطقه‌گرايي كشورهاي آسياي جنوب شرقي و تأسيس آسه آن و منطقه‌گرايي كشورهاي حوزه خليج‌فارس و تأسيس شوراي همكاري خليج‌فارس است. مقاله حاضر در پي پاسخگويي به اين سؤال است كه اهداف شكل‌گيري و روند توسعه همگرايي منطقه‌اي در دو سازمان آسه آن و شوراي همكاري خليج‌فارس چگونه بوده و چه مشابهت‌ها و تفاوت‌هاي بين آن‌ها وجود دارد؟ فرضيه مقاله بر اين استدلال تكيه دارد كه دو سازمان آسه آن و شوراي همكاري خليج‌فارس ازنظر مباني و اهداف شكل‌گيري مشترك و تحت تأثير تهديد خارجي يعني با نگاهي از بيرون به درون شكل گرفتند، اما مسير همگرايي متفاوتي را پيمودند، به‌نحوي‌كه آسه آن در حال حاضر نهادي با در اولويت قرار دادن اقتصاد و شوراي همكاري خليج‌فارس سازماني با اولويت قرار دادن مسائل سياسيامنيتي است. بر اين اساس يافته‌هاي مقاله نشان مي‌دهد كه مي‌توان آسه آن را نمونه گذار از منطقه‌گرايي محدود و واقعگرايانه به منطقه‌گرايي جديد با جنبه‌هاي ليبراليسم ذكر كرد و شوراي همكاري خليج‌فارس نيز جنبه‌هاي ليبراليسم و اقتصاد بازاري را پذيرفته است، اما براي اين سازمان به دليل هراس از بقاء خود همچنان مسائل سياسيامنيتي در اولويت هستند.