راهبردهاي آموزش علوم و مهندسي همگام با زبان اشاره ناشنوايان

زبان از ويژگي‌هاي مهم بشر و عنصر وجودي انسان است. زبانِ اشاره راهكاري براي رفع نيازهاي شفاهي و ارتباطي جامعه ناشنوايان است، همان‌طور كه زبان‌هايي همچون فارسي، چيني، انگليسي و... راهكارهايي براي رفع نيازهاي ارتباطي جامعه شنوايان است. تجربه‌هاي بي‌نظير در زندگي، ديدگاه‌هاي دانشمندان را در پژوهش شكل مي‌دهد. بنابراين، تنوع در زندگي و تجربه‌هاي فرهنگي در ميان دانشمندان سبب گسترش جهت گيري‌هاي پژوهشي و درنهايت، اختراعات و اكتشافات علمي مي‌شود. براي مثال، افراد ناشنوا چشم‌اندازهاي بي‌نظيري را در پژوهش‌هاي علمي با موفقيت رقم زده‌اند. با اين حال، افراد ناشنوا همچنان در آموزش علوم دانشگاهي با چالش‌هايي روبه‌رو هستند. بيشتر دانشجويان ناشنوا در رشته‌هاي علوم، فناوري، مهندسي و رياضيات با استاداني ارتباط برقرار مي‌كنند كه تجربه كاري با افراد ناشنوا را ندارند و غالباً درباره چگونگي برقراري ارتباط با افراد ناشنوا آگاهي ندارند. لذا، نبود دسترسي به مهارت‌هاي ارتباطاتي لازم، معمولاً سبب مي‌شود تا دانشجويان ناشنوا از تحصيل در علوم پايه و مهندسي احساس نارضايتي يا ناتواني داشته باشند. در اين مطالعه تلاش شد تا با استفاده از روش توصيفيتحليلي و همچنين مروري بر شواهد، نظرها و تجربه‌هاي كارشناسان و دانشمندان ناشنوا، راهكارهايي براي حمايت از بهترين دانشجويان ناشنوا در رشته‌هاي علوم و مهندسي ارائه شود. از اين رو، براي مناسب‌سازي محيط تحصيلي ناشنوايان، درخصوص چيدمان كلاس و صندلي‌ها، راهبردهاي تدريس و مربيگري در پژوهش مباحثي مطرح و همچنين به اهميت حضور دانشمندان ناشنوا/كم‌شنوا در پژوهش‌هاي مرتبط با افراد ناشنوا اشاره شده است. به‌علاوه، بر لزوم و تأثير آموزش زبان اشاره عمومي و تخصصي به‌صورت دروس اختياري در برنامه‌هاي درسي دانشگاه‌ها به‌منظور افزايش مهارت‌هاي ارتباطي دانش‌آموختگان هنگام مواجهه با جامعه ناشنوا تأكيد شده است.