رابطه اهمال كاري تحصيلي و منبع كنترل با پيشرفت تحصيلي دانشجويان پرستاري: نقش ميانجي انگيزش پيشرفت

زمينه و هدف: پيشرفت تحصيلي همواره تابع عملكرد مناسب ابعاد جسماني، روان شناختي و عملكردي فرد است، بنابراين هدف پژوهش حاضر تعيين نقش ميانجي انگيزش پيشرفت در رابطه بين اهمال كاري تحصيلي و منبع كنترل با پيشرفت تحصيلي دانشجويان پرستاري بود. مواد و روش ها: روش پژوهش توصيفي همبستگي و به طور خاص مدل يابي معادلات ساختاري بود. جامعه‌ي آماري 726 نفر از دانشجويان دانشگاه پرستاري علوم پزشكي شهر بابل در سال 1397 بودند كه تعداد 508 نفر به عنوان نمونه ي آماري و به روش تصادفي ساده انتخاب شدند و با پرسشنامه هاي انگيزش پيشرفت هرمنس، اهمال كاري تحصيلي سولومون و راث بلوم و منبع كنترل راتر ارزيابي شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد بين انگيزش پيشرفت (p ≤0/01،r =0/29) منبع كنترل (p ≤0/01،r=0/17) و اهمال كاري تحصيلي (p ≤0/01،r=-0/19) با پيشرفت تحصيلي رابطه ي معني داري وجود دارد. مدل پژوهش داراي برازش بوده و تائيد شد و 38/ 0 از واريانس پيشرفت تحصيلي توسط انگيزش پيشرفت، اهمال كاري تحصيلي و منبع كنترل مورد تبيين قرار گرفت و انگيزش پيشرفت در رابطه ي بين اهمال كاري تحصيلي و منبع كنترل با پيشرفت تحصيلي نقش واسطه اي دارا بود. نتيجه گيري: با كاهش اهمال كاري تحصيلي و افزايش منبع كنترل مي توان انگيزش پيشرفت را در دانشجويان بالا برد و پيشرفت تحصيلي آن‌ها را ارتقا بخشيد.