تأثير عوامل سازماني، فردي و گروهي بر گرايش به بطالت اجتماعي كاركنان و اعضاي هيات‌علمي دانشگاه پيام نور شيراز

بدون عنوان

هدف مقاله حاضر، تحليل مهمترين عوامل سازماني (رهبري اخلاق مدار)، فردي (خودكارامدي و خودپنداره) و گروهي (سازگاري تيمي) بر گرايش كاركنان به رفتار بطالت اجتماعي در كاركنان دانشگاه پيام نور شيراز بوده است. تحقيق حاضر به لحاظ هدف، كاربردي و به لحاظ ماهيت داده ها، توصيفي ازنوع همبستگي مي­باشد. جامعه آماري اين تحقيق را 157 نفر از كاركنان و اعضاي هيات‌علمي دانشگاه پيام نور شيراز تشكيل ­دادند. با استفاده از فرمول كوكران، حجم نمونه اي به ميزان 112 نفر مشخص گرديد. جهت گردآوري داده­ها از پرسشنامه محقق­ساخته در طيف ليكرت 5 گزينه‌اي استفاده شد. جهت سنجش روايي پرسشنامه‌ها از روش روايي محتوايي و روايي سازه استفاده شد. براي سنجش پايايي و همساني دروني پرسشنامه‌ها از آزمون آلفاي كرونباخ استفاده شد كه ميزان آن 93/0 برآورد شد. تجزيه و تحليل داده­ها با استفاده از آزمون معادلات ساختاري با كمك نرم­افزار Smart PLS انجام شد. نتايج نشان داد كه سطح گروهي شامل متغير سازگاري تيمي بيشتر از دو سطح فردي و سازماني بر متغير بطالت اجتماعي به ميزان 676/0- (مستقيم و معكوس) موثر است. در سطح سازماني، سازه­ي رهبري اخلاق‌مدار به ميزان 559/0- و در سطح فردي، خودكارآمدي شغلي به ميزان 479/0- بيش از خود پنداره‌ي شغلي به ميزان 389/0- بر سازه­ي بطالت اجتماعي اثرگذار بوده است.

فاقد چكيده