بررسي رابطه آموزش شهروندي و توسعه پايدار شهري ( مطالعه موردي: شهر اردبيل)

بدون عنوان

يكي از مهمترين و پيچيده ترين تحولات اجتماعي در نيم قرن اخير، توسعه شهرنشيني و يكي از ضروري ترين عوامل همراه با توسعه شهرنشيني توجه به بحث توسعه پايدار شهري است. كه اين شكل از توسعه در عين برآورده كردن نيازهاي فعلي، توان مداوم جوامع شهري نسل هاي آينده را نيز در ابعاد مختلف زيست محيطي، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي تضمين مي كند. از مولفه هايي كه به توسعه پايدار شهري در تضمين اين توانايي كمك مي كند آموزش شهروندي است.بنابر اين هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه آموزش شهروندي و توسعه پايدار شهري (اردبيل) است.چارچوب نظري و مدل نظري با استفاده از نظريه ي نظريه پردازاني از حوزه شهروندي همچون برايان. اس.ترنر، روسو، ماكياولي، اسلر و استاركي و... ارائه شد. روش پژوهش از لحاظ هدف، كاربردي و از لحاظ چگونگي جمع آوري اطلاعات، در زمره پژوهش هاي توصيفي- پيمايشي است. جامعه آماري، شهروندان شهر اردبيل و حجم نمونه براساس روش كوكران 384 نفر است. روش نمونه‌گيري، خوشه اي چندمرحله اي و روش تحليل شامل آزمون همبستگي پيرسون و مدل يابي معادلات ساختاري است. نتايج نشان مي دهد كه مدل پيشنهادي روابط بين متغيرهاي از برازش قابل قبولي برخوردار بود همچنين بين آموزش شهروندي و شاخص هاي توسعه پايدار شهري رابطه مثبت و معنا داري وجود دارد.سطح معني داري (p ) شاخص هاي فرهنگي و اجتماعي 01/0، اقتصادي و زيست محيطي 05/0 بود. جهت تاثير بيشتر آموزش شهروندي بر توسعه پايدار شهري لازم است ابتدا بستر آموزش ( جامعيت و پويايي قانون، رفاه و تامين اجتماعي ) در جامعه فراهم شده سپس شرايط مداخله گر ( بي اعتمادي نهادي، عدم توسعه فرهنگي و ناكارآمدي آموزش رسمي) مرتفع گردد.

فاقد چكيده