مطالعه تطبيقي انسان‌گرايي در حقوق بين الملل سنتي و معاصر

حقوق بين الملل مجموعه اصول و مقرراتي است كه براي تنظيم روابط تابعان فعال حقوق بين الملل يعني دولت ها و سازمان هاي بين المللي با يكديگر در جامعه بين المللي به كار مي رود. حاكميت دولتها در شكل گيري چنين مقرراتي نقش محوري داشته است. با اين حال در چند دهه اخير شاهد تضعيف اين حاكميت دولتها به نفع بشر و بشريت بوده ايم. توجه به حقوق بشر و ايجاد گفتماني غالب در مناسبات بين المللي در خصوص بشر و منافع بشريت باعث گرديده حاكميت مطلق و وستفاليايي دولتها رنگ باخته و با مسئوليت دولتها در حفظ حقوق بشر گره خورد. بي شك انديشه هاي انسان گرايي در شكل گيري چنين فرآيندي بي تأثيري نبوده است.اين تحقيق سعي دارد با روشي توصيفي تحليلي، به بررسي اين فرآيند بپردازد.