بررسي تطبيقي دو شعر «النّسر» عمر ابو ريشه و «عقاب» پرويز ناتل خانلري با تكيه بر نظريه موريس گرامون

ايرانيان باستان، به مثابه‌ يكي از ملّت‌هاي متمدّن و صاحب انديشه و تفكّر، در طول تاريخ با حكمت و فلسفه در پيوند بوده اند. بازتاب فلسفه و حكمت ايران باستان را مي توان به روشني در انديشه‌ فردوسي و سهروردي مشاهده كرد. آن گونه كه از شواهد پيداست، فردوسي و سهروردي به منابع مشتركي؛ مانند كتاب اوستا يا گفتگو با خردمندان زرتشتي دسترسي داشته اند؛ افزون بر اينكه يكي از آبشخورهاي فكري شيخ اشراق، كتاب شاهنامه‌ فردوسي بوده است. سهروردي در كتاب هاي خود، به گونه اي از پادشاهان اساطيري ياد مي‌كند كه گويي شعر فردوسي را به نثر بازگردانده است. در اين ميان، يكي از پهلواناني كه مورد علاقه‌ فردوسي و سهروردي بوده، كيخسرو است. تمام ويژگي هاي كيخسرو در شاهنامه‌ فردوسي، با ويژگي هاي او در انديشه‌ سهروردي قابل تطبيق است. ويژگي هايي همچون داشتن فرّه‌ ايزدي، خصال نيك انساني، عدالت، خردمندي، سفر عرفاني و عروج او؛ همگي در انديشه‌ فردوسي و سهروردي قابل تطبيق است. در پژوهش حاضر، تلاش بر آن است تا با استناد به منابع، به‌روش مكتب آمريكايي، ضمن بررسي چگونگي تأثيرپذيري سهروردي از انديشه‌ فردوسي؛ ويژگي هاي كيخسرو در انديشه‌ فردوسي و سهروردي مقايسه شود. يافته‌هاي پژوهش، بيانگر آن است كه سهروردي در وصف ويژگي‌هاي عرفاني كيخسرو از شاهنامه‌ فردوسي الگو گرفته است و تمام ويژگي هاي عرفاني كيخسرو، در انديشه‌ فردوسي و سهروردي با هم قابل تطبيق است.