بررسي بيان گيرنده فاكتور رشدي اپيدرمال( EGFR ) در كيستهاي ادنتوژنيك : مطالعه مقايسه اي بين كيست دنتي ژروس و ادنتوژنيك كراتوسيست

سابقه و هدف: در مقايسه با كيست دنتي ژروس، ادنتوژنيك كراتوسيستيك يك شكل منحصر به فرد از كيست هاي رشدي تكاملي با ويژگي هاي هيستوپاتولوژيك و رفتار باليني خاص است. با توجه نقش تعيين كننده ي گيرنده فاكتور رشدي اپيدرمال( EGFR) در پروليفراسيون و بقاي سلولي و وجود نتايج منتاقض در مطالعات پيشين در خصوص بيان اين نشانگر در كيست هاي ادنتوژنيك مطالعه حاضر با هدف بررسي اين فاكتور در كيست دنتي ژروس و ادنتوژنيك كراتوسيستيك به عنوان دو ضايعه با تغييرات نئوپلاستيك بيشتر انجام شد.مواد و روش ها: در اين مطالعه تجربي در مجموع 49 نمونه (23 عدد كيست دنتي ژروس و 26 عدد ادنتوژنيك كراتوسيست) مورد بررسي قرار گرفت و رنگ آميزي ايمونوهيستوشيمي EGFR برروي مقاطع بافتي نمونه هاي مذكور انجام شد. ارزيابي بيان EGFR طبق روش توصيف شده TieJun Li و همكاران صورت گرفت. در ضمن رنگ پذيري سلول هاي اپي تليالي بر اساس محل (Basal layers، Suprabasal basal layersو All layers) نيز در مقاطع ميكروسكوپي ارزيابي گرديد.جهت تحليل آماري يافته ها از آزمون هاي MannWhitney و Ttest، ChiSquare استفاده شد.يافته ها: در مطالعه حاضر مشاهده شد كه از 49 نمونه مورد بررسي، ميانگين درصد بروز EGFR در كيست دنتي ژروس برابر با 17.97 ±58.20 و در نمونه هاي ادنتوژنيك كراتوسيست برابر با 19.27 ±78.05 بود. (0.001=P) اختلاف آماري معناداري بين كيست دنتي ژروس و ادنتوژنيك كراتوسيست از لحاظ EGFR Score وجود نداشت.( 0.144=P) همچنين بر اساس تفاوتي از لحاظ بروز EGFR در لايه بازال، لايه بازال و سوپرابازال و تمامي لايه ها در كيست دنتي ژروس و ادنتوژنيك كراتوسيست نيز مشاهده نشد. (0.524=P) نتيجه گيري: به نظر مي رسد، ميزان بيان نشانگر EGFR در ادنتوژنيك كراتوسيست به طور معناداري بيشتر از كيست دنتي ژروس بوده كه مي تواند توجيه كننده پتانسيل رشدي فزاينده ادنتوژنيك كراتو سيست باشد.