بررسي تأثير بسته آموزشي خود مراقبتي بر كيفيت زندگي بيماران مبتلا به ديابت مراجعه‌كننده به انجمن ديابت اروميه

پيش زمينه و هدف: ديابت از بيماري هاي مزمن شايع و يكي از مهم ترين مشكلات بهداشتي در جهان است كه همراه عوارض جدي و متعدد بوده و سبب ايجاد مشكلات بهداشتي درماني و اجتماعي اقتصادي بسياري براي جوامع بشري شده و در دهه هاي اخير نيز گسترش فراواني يافته است. اين مطالعه باهدف تعيين تأثير بسته آموزش خود مراقبتي بر روي كيفيت زندگي بيماران ديابتي انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه از نوع مداخله اي و تجربي است كه بر روي بيماران مبتلا به ديابت مراجعه كننده به انجمن ديابت اروميه انجام گرديد. تعداد 80 نمونه به صورت تصادفي و با در نظر گرفتن معيارهاي ورود و خروج انتخاب و سپس با روش تصادفي در دو گروه كنترل و مداخله قرار گرفتند. براي گردآوري داده ها در اين مطالعه از پرسشنامه كيفيت زندگي بيماران ديابتي و پرسشنامه كيفيت زندگي عمومي (SF36) و پرسشنامه جمعيت شناختي در طي قبل و بعد از مداخله در هر دو گروه استفاده گرديد. گروه مداخله در طي 8 جلسه تحت آموزش خود مراقبتي (پرده نگار، پمفلت، كتابچه) قرار گرفتند. سنجش مجدد افراد سه ماه بعد از انجام مداخله صورت گرفت و نتايج توسط نرم افزار spss16 و آزمون تي تست و خي دو مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: ميانگين كل كيفيت زندگي اختصاصي افراد در گروه مداخله، قبل از مداخله برابر 7/4±36/3 بود كه بعد از انجام مداخله آموزشي به 6/3±48 رسيد در گروه كنترل نيز اين ميزان قبل از مداخله برابر5/8 ±7بود كه بعد از انجام مداخله اين ميزان به 5±46/4 رسيد و اين تفاوت ازلحاظ آماري معنادار بود (0/02=P). ميانگين كيفيت زندگي عمومي اين مطالعه كه به دو بعد كلي سلامت روان و سلامت جسماني تقسيم شده بود قبل از انجام مداخله ميانگين در بعد روان در گروه مداخله برابر 13±54/3 و در بعد سلامت فيزيكي برابر 14±42/7 بود و بعد از انجام مداخله اين ميانگين به 14/6±65/7 در بعد روان و 15±58/7 در بعد سلامت جسماني رسيد در گروه كنترل نيز ميانگين در بعد روان قبل از مداخله برابر بود و در بعد سلامت جسماني نيز برابر بود كه بعد انجام مداخله اين ميزان به 14/2±64/7 در بعد روان و به 10/5±55/6 در بعد سلامت جسماني رسيد. اين تفاوت ازلحاظ آماري در بعد روان معنادار نبود(0/06= P) ولي در بعد سلامت جسماني اين تفاوت آماري معنادار بود(0/000= P). بحث و نتيجه گيري: اين مطالعه نشان داد كه آموزش خود مراقبتي در افراد مبتلا به ديابت سبب افزايش بهبود كيفيت زندگي اختصاصي مي گردد و در كيفيت زندگي عمومي نيز آموزش خود مراقبتي سبب افزايش بهبود كيفيت زندگي در بعد سلامت جسماني شده ولي بر روي بعد سلامت روان تأثيري ندارد.