بررسي بيان نسبي 103-miR در سلول‌هاي تك هسته‌اي خون محيطي مدل رت مبتلا به ديابت نوع 2 و پيش ديابت

مقدمه: ديابت نوع 2 شايع‌ترين بيماري متابوليكي مزمن است كه نرخ شيوع آن به سرعت در حال افزايش است و تعداد افراد زيادي را مبتلا مي‌كند. علت اين بيماري، ناشناخته است و گفته مي‌شود برهمكنش عوامل ژنتيك، اپي‌ژنتيك و محيطي از جمله چاقي مستعد ‌كننده‌ي ابتلا به بيماري ديابت نوع 2 هستند. miRNA به عنوان يكي از عوامل كليدي در تنظيم بيان ژن با مهار ترجمه و يا تجزيه‌ي mRNA عمل مي‌كند و اين احتمال وجود دارد كه ‌miRNA‌ها در رخداد مقاومت انسولين و ديابت نوع 2 نقش داشته باشند. يافته‌هاي جديد استفاده از سلول‌هاي تك هسته‌اي خون محيطي را به عنوان منعكس كننده‌ي وضعيت پاتولوژيك بافت‌ها معرفي كرده‌اند كه مي‌تواند منبع مناسبي جهت مطالعات و تشخيص‌هاي مولكولي در بيماري‌ها همچون بيماري ديابت نوع 2 باشد. از جمله miRNAهاي دخيل در مراحل مختلف ديابت نوع 2، به خصوص مقاومت انسولين به عنوان اولين و مهم‌ترين عامل خطر ديابت نوع 2، 103-miR مي‌باشد. هدف از اين مطالعه، بررسي بيان نسبي 103-miR در سلول‌هاي تك هسته‌اي خون محيطي رت‌هاي مبتلا به ديابت القا شده به واسطه‌ي رژيم غذايي چرب/ تزريق Streptozotocin در دو مرحله‌ي پيش ديابت و ديابت و مقايسه‌ي آن با رت‌هاي سالم بود. روش‌ها: مدل حيواني ديابت نوع 2 با استفاده از تركيب رژيم غذايي با چربي بالا و تزريق دوز پايين Streptozotocin (mg/kg 35) ايجاد شد. سلول‌هاي تك هسته‌اي خون محيطي رت‌هاي مبتلا در دو مرحله‌ي پيش ديابت (قبل از تزريق Streptozotocin) و ديابت (پس از تزريق) و همچنين رت‌هاي سالم جدا‌سازي شد. RNA با استفاده از Trizol از سلول‌ها استخراج و سپس به cDNA (Complementary DNA) تبديل شد. سطح بيان 103rnomiR به وسيله‌ي تكنيك qRTPCR (Quantitative reverse transcriptase polymerase chain reaction) و حضور معرف SYBR Green و با استفاده از پرايمر‌هاي اختصاصي LNA TM 103 Primerset rnomiR سنجيده شد. يافته‌ها: تركيب رژيم غذايي چرب همراه با تزريق دوز پايين STZ مي‌تواند ديابت نوع 2 را به خوبي در رت‌ها القا كند. ميانگين بيان 103-rnomiR در رت‌ها در مرحله‌ي ديابت و پيش ديابت نسبت به رت‌هاي سالم تفاوت معني‌داري (0/050 ≥ P) را نشان داد. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش حاضر، اهميت 103-miR را در پاتوژنز ديابت نوع 2 به خصوص در مراحل اوليه نشان مي‌دهد و همچنين امكان مناسب بودن سلول‌هاي تك هسته‌اي خون محيطي را به عنوان يك منبع در دسترس و غير تهاجمي در مطالعات و يا تشخيص‌هاي مولكولي براي پيش‌بيني و پيگيري شرايط بيماري ديابت فراهم مي‌كند.