شادكامي در كاركنان بخش سلامت: برخي عوامل زمينه‌اي و شغلي مرتبط با آن

مقدمه: شادكامي به عنوان يكي از احساسات ريشه‌اي انسان، نقشي تعيين كننده در سلامت فرد و جامعه دارد و مي‌تواند به عنوان كاتاليزور و تسهيل ‌كننده، در توسعه‌ي جوامع نيز نقش داشته باشد. هدف اين مطالعه، بررسي شادكامي در كاركنان بخش سلامت و برخي متغيرهاي جمعيتي و شغلي مرتبط با آن بود. روش‌ها: اين تحقيق به روش مقطعي در زمستان 1392 و بهار 1393 در كاركنان بخش سلامت شهر كرمانشاه انجام شد. از 537 پرسش‌نامه‌ي ارايه شده، تعداد 480 نفر پرسش‌نامه‌ي شادكامي آكسفورد (OHI يا Oxford happiness inventory) را به همراه سؤالات زمينه‌اي و شغلي تكميل نمودند. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 18 و با كمك آزمون‌هاي توصيفي (ميانگين ± انحراف معيار) و استنباطي متناسب (همبستگي Pearson، t و Regression) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: ميانگين سني پاسخ دهندگان 8/6 ± 35/8 سال بود. 144 نفر از پاسخ ‌دهندگان مرد (30/2 درصد) و بقيه زن بودند. از نظر سطوح شادكامي، بيشتر پاسخگويان، كمي شاد بوده‌اند (279 نفر يا 58/1 درصد). همچنين، ميانگين نمره‌ي كلي شادكامي برابر با 14/80 ± 38/30 بود. از نظر ميانگين نمره‌ي شادكامي، پزشكان بيشترين نمره‌ي شادكامي (21/17 ± 47/19) و ماماها كمترين نمره (11/38 ± 35/39) را كسب كردند. همچنين، در مدل Regression، متغيرهاي دوست داشتن شغل، رضايت از سلامت و سطح تحصيلات، 5/21 درصد از تغييرات شادكامي را تبيين كردند (0/215 = Rad، 0/220 = 2R، 0/469 = R). نتيجه‌گيري: شادكامي كاركنان بخش سلامت پايين‌تر از متوسط بود. لزوم اقدامات و برنامه‌ريزي در راستاي افزايش شادكامي در اين كاركنان، به خصوص كارشناسان مامايي توصيه مي‌شود.