واكاوي موضع شوراي امنيت سازمان ملل متحد در خصوص جنگجويان خارجي

اگرچه شوراي امنيت سازمان ملل متحد يك نهاد سياسي به‌شمار مي‌رود، تصميمات آن به دليل الزام‌آور بودن بر تمام دولت‌هاي عضو به‌موجب مادۀ 25 منشور ملل متحد متضمن آثاري در عرصۀ حقوق بين‌الملل به‌ويژه حقوق ضد تروريسم است. اين امر به‌قدري مشهود است كه برخي صاحب‌نظران در موضوع ضد تروريسم اين شورا را قانون‌گذار جهاني تلقي مي‌كنند. همواره شوراي امنيت با صدور قطعنامه‌هاي مختلف جنبه‌هاي جديد موضوع تروريسم را مورد توجه قرار داده و تصميماتي در خصوص هريك از مسائل مطروحه اتخاذ كرده است. يكي از مسائل جديد در حوزۀ تروريسم، موضوع جنگجويان خارجي تروريست است. مسئلۀ حضور جنگجويان خارجي در مخاصمات مسلحانه موضوع جديدي نيست، اما در سال‌هاي اخير پيوستن جنگجويان خارجي به گروه‌هاي تروريستي اين مسئله را برجسته ساخته است. به همين دليل شوراي امنيت سازمان ملل متحد در قطعنامه‌هايي ازجمله قطعنامۀ 2178 به مسئلۀ جنگجويان پرداخته است، اما چرا با وجود صدور اين قطعنامه‌ها حضور جنگجويان در مناطق درگيري ازجمله در سوريه متوقف نشده است؟ به‌نظر مي‌رسد در اين موضوع، قطعنامه‌هاي شوراي امنيت به علت عدم شفافيت از كارايي لازم برخوردار نيستند. بنابراين نوشتۀ حاضر با روش توصيفي- تحليلي و با هدف شناسايي نقايص قطعنامه‌هاي شورا و ارائۀ راهكارهايي در اين خصوص پس از بررسي خاستگاه تاريخي و مفهوم جنگجوي خارجي با ارزيابي قطعنامه‌هاي ضد تروريسم شوراي امنيت در مورد مسئلۀ جنگجويان، موضع شورا را در اين خصوص تحليل نموده است. درنهايت اين نوشته مبين ناكارآمدي تصميمات شوراي امنيت در موضوع تروريسم به‌ويژه جنگجويان خارجي است.

this article has no abstract