تأثير گروه درماني رواني - اجتماعي بر بهبود حملات ميگرن و كيفيت زندگي در بيماران مبتلا به ميگرن

مقدمه: ميگرن يكي از رايج‌ترين انواع سردرد در بيماراني است كه به مراكز درماني مراجعه مي‌كنند. ميگرن، يكي از دلايل مهم غيبت از كار يا امتناع از هر گونه فعاليت شخصي و اجتماعي است. وقوع مكرر سردرد، اثرات نامطلوب زيادي بر سبك زندگي و فعاليت‌هاي اجتماعي بيمار مي‌گذارد. روش‌ها: در اين مطالعه‌ي نيمه‌تجربي، با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه شاهد، 40 بيمار مبتلا به ميگرن مراجعه كننده به درمانگاه‌هاي تخصصي مغز و اعصاب بيمارستان‌هاي شهر اهواز در فاصله‌ي زماني مهرماه تا آذرماه سال 1392، مورد بررسي قرار گرفتند. بيماران به روش تصادفي ساده به دو گروه مساوي مداخله شاهد تقسيم شدند. ابزار گردآوري اطلاعات شامل پرسش‌نامه‌ي ثبت نشانه‌هاي سردرد و پرسش‌نامه‌ي كيفيت زندگي بود. درمان رواني- اجتماعي در هشت جلسه‌ي درماني 60 دقيقه‌اي اجرا شد. پرسش‌نامه‌ها در دو مرحله‌ي قبل و بعد از درمان 8 جلسه‌اي، براي هر دو گروه تكميل شد. براي مقايسه‌ي تعداد و شدت حملات ميگرن و كيفيت زندگي پيش‌آزمون و پس‌آزمون در دو گروه مداخله و شاهد از آزمون تحليل واريانس (ANOVA) استفاده گرديد. يافته‌ها: مقايسه‌ي دو گروه نشان داد كه بين تعداد سردرد (0/0001 = P؛46/78 = F)، شدت آن (0/0001 = P؛ 184/78 = F) و مدت ادامه‌ي سردرد (0/0001 = P؛ 1107/74 = F) تفاوت معني‌داري وجود داشت. تأثير درمان رواني- اجتماعي در تعداد سردردهاي ميگرني، 53، در شدت سردردها، 83 و در مدت آن، 76 درصد بود. همچنين، نمرات ميانگين تعديل شده‌ي كيفيت زندگي و عملكرد جسمي و رواني آن پس از درمان، افزايش معني‌داري داشت (0/0001 = P؛ 18/08 = F)؛ تأثير درمان رواني- اجتماعي بر كيفيت زندگي بيماران، 33 درصد نشان داده شد. نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي اين تحقيق، درمان رواني- اجتماعي بيماران مبتلا به ميگرن موجب بهبود حملات ميگرن از نظر تعداد، شدت و مدت سردردهاي ميگرني و همچنين، بهبود كيفيت زندگي بيماران در عملكرد جسمي و رواني مي‌شود. پيشنهاد مي‌شود، از اين الگو براي ارتقاي كيفيت زندگي بيماران استفاده گردد.