بررسي روابط ايران و آلمان در عصر پهلوي

فاقد عنوان لاتين

اين مقاله به بررسي روابط دو كشور ايران و آلمان در عصر پهلوي (1304 تا 1357) مي‌پردازد. بطور كلي بعد از روي‌كارآمدن رضاشاه و در نتيجه اتخاذ سياست گرايش به نيروي سوم در مقابل دو قدرت روس و انگليس و نيز اجراي برنامه نوسازي از سوي رضاشاه و همچنين مسـأله بازسازي خرابي‌هاي ناشي از جنگ جهاني اول در آلمان، روابط دو كشور در زمينه‌هاي اقتصادي، سياسي، فرهنگي و نظامي گسترش يافت و با فراز و نشيب‌هايي تا پايان سلطنت محمدرضا شاه ادامه يافت. در اين مقاله، ابتدا خلاصه‌اي از روابط ايران و آلمان تا قبل از به قدرت رسيدن رضاشاه بيان مي‌شود و سپس اين روابط در دوره رضاشاه و در دو مقطع 1304 تا 1312 (دوره جمهوري وايمار) و 1313 تا 1318(دوره حكومت نازي) مورد بررسي قرار مي‌گيرد. بخش بعدي مقاله مربوط است به روابط دو كشور در دوران جنگ جهاني دوم، كه در نهايت قطع روابط را در پي داشت. در ادامه مقاله نيز روابط ايران و آلمان فدرال (كه بعد از جنگ جهاني دوم تأسيس شده بود) در دوره محمدرضاشاه مورد بررسي قرار مي‌گيرد. در بخش پاياني نيز، جمع‌بندي‌‌اي از مقاله ارائه مي‌گردد. لازم به ذكر است كه در اين مقاله از روش توصيفي- تحليلي استفاده شده است.

فاقد چكيده لاتين