بررسي فراواني اختلالات هموديناميك، اسيد و باز، انعقادي، الكتروليتي، قند خون و نياز به اينوتروپ در بيماران دچار مرگ مغزي در بدو ورود به بخش مراقبت‌هاي ويژه

قدمه: با توجه به تغييرات ايجاد شده در مغز و ساير اعضاي بدن به دنبال مرگ مغزي، اختلالات الكتروليتي، هموديناميكي و هموستاتيك در بيماران دچار مرگ مغزي شيوع بسيار بالايي دارد. بنابراين، شناخت اين اختلالات جهت داشتن ديدگاهي صحيح در مورد پيش‌گيري و مديريت آن‌ها اهميت به‌سزايي دارد. از اين رو، مطالعه‌ي حاضر با هدف بررسي فراواني اختلالات هموديناميك، اسيد و باز، انعقادي، الكتروليتي، قند خون و نياز به اينوتروپ در بيماران دچار مرگ مغزي بستري شده در ICU (Intensive care unit) به انجام رسيد. روش‌ها: اين مطالعه‌ي توصيفي- تحليلي در سال 1393 در بيمارستان الزهرا (س) اصفهان انجام شد و طي آن، 119 بيمار دچار مرگ مغزي در سال‌هاي 92-1389 با استفاده از شماره پرونده‌هاي موجود در مدارك پزشكي بيمارستان مورد مطالعه قرار گرفتند. وجود اختلالات هموديناميك، اسيد و باز، انعقادي، الكتروليتي، قند خون و نياز به اينوتروپ براي هر بيمار تعيين و در فرم جمع‌آوري اطلاعات ثبت شد. اطلاعات در نرم‌افزار SPSS ثبت گرديد و با استفاده از آزمون‌هاي 2 χ و t مورد واكاوي قرار گرفت. يافته‌ها: در92 نفر از بيماران (77/3 درصد)، اهداي عضو صورت گرفته بود. اختلال در pH (70/6 درصد)، اختلال در PT (Prothrombin time) (66/4 درصد) و اختلال در INR (International normalized ratio) (58/0 درصد) شايع‌ترين اختلالات مشاهده شده در اين بيماران بود. اختلال در سطح سديم و قند خون در دو گروه با اهداي عضو و عدم اهداي عضو، اختلاف معني‌دار داشت. نتيجه‌گيري: بيماران دچار مرگ مغزي به علت بروز اختلالات مختلف در هموديناميك، هموستاتيك و اختلالات انعقادي، به مرور زمان قابليت اهداي عضو را از دست مي‌دهند و از آن جايي كه درصد قابل توجهي از بيماران دچار مرگ مغزي از مراكز درماني ديگر جهت اهداي عضو به بيمارستان الزهرا (س) ارجاع مي‌گردند، طولاني شدن زمان بروز مرگ مغزي تا زمان تصميم به جداسازي عضو، ممكن است به از بين رفتن اعضاي كانديداي اهدا نظير كليه، كبد و قلب گردد. از اين رو، تصميم‌گيري به اهداي عضو بايستي در حداقل زمان ممكن صورت گيرد.