بررسي عوارض پوستي گلوكانتيم موضعي در بيماران مبتلا به ليشمانيوز جلدي

مقدمه: بيماري ليشمانيوز جلدي (سالك) دراكثر نقاط ايران به طور اندميك ديده مي‌شود و به عنوان يك معضل بهداشتي درماني مطرح مي‌باشد. اگر چه، سير خودبه‌خود بهبود يابنده دارد، اما به منظور كوتاه نمودن مدت بيماري و محدود كردن اندازه‌ي اسكار ناشي از آن، اغلب توصيه به درمان مي‌شود. خط اول درمان، تزريق موضعي يا سيستميك گلوكانتيم مي‌باشد كه به دليل عوارض جدي آن، تلاش براي يافتن داروي مناسب‌تر با عوارض كمتر همچنان ادامه دارد. اين مطالعه، با هدف بررسي واكنش‌هاي پوستي در بيماران مبتلا به ليشمانيوز جلدي تحت درمان با گلوكانتيم موضعي انجام گرفت.روش‌ها: اين مطالعه به صورت هم‌گروهي و آينده‌نگر بر روي تمامي بيماران مبتلا به ليشمانيوز جلدي مراجعه ‌كننده به مركز تحقيقات پوست و سالك اصفهان در سال‌هاي 90-1389 كه تحت درمان با گلوكانتيم موضعي قرار گرفتند، انجام شد. عوارض پوستي ايجاد شده با اين نوع درمان مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.يافته‌ها: 130 بيمار مبتلا به ليشمانيوز جلدي كه تحت درمان گلوكانتيم موضعي بودند، مورد بررسي قرار گرفتند. ميانگين سن بيماران 16.38 ± 23.97 سال بود. در 38.5 درصد از بيماران، عوارض پوستي مشاهده شد كه اغلب به صورت راش ماكولوپاپولر همراه با خارش و اريتم (12.3 درصد) بود. ميانگين مدت زمان شروع درمان با گلوكانتيم موضعي تا ظهور عوارض پوستي، 12.66 ± 20.98 روز بود. بين نوع و محل ضايعات و ظهور عوارض پوستي، ارتباط معني‌داري وجود نداشت (0.05 P).نتيجه‌گيري: عوارض پوستي ناشي از تزريق موضعي گلوكانتيم، اغلب راش ماكولوپاپولر همراه با خارش و اريتم و در محل دست بود. با توجه به ايجاد عوارض پوستي ناشي از تزريق موضعي گلوكانتيم، اهميت موضع درمان و چگونگي روش تزريق و لزوم به كارگيري درمان توأم بر اساس انديكاسيون درمان موضعي در بيماران مبتلا به ليشمانيوز جلدي مورد تأكيد قرار مي‌گيرد.