بررسي اثر پروفيلاكسي و درماني ال- آرژنين در پيش‌گيري از نفروتوكسيسيتي ناشي از سيس‌پلاتين در رت: نقش تفاوت جنسيت

مقدمه: نفروتوكسيسيتي از عوارض مهم درمان با سيس‌پلاتين است كه ناشي از ايجاد استرس اكسيداتيو مي‌باشد. نفروتوكسيسيتي ناشي از سيس‌پلاتين از يك طرف وابسته به جنس است و از طرفي، عامل اصلي براي محدود نمودن درمان با سيس‌پلاتين مي‌باشد. از اين رو، استفاده از مكمل‌ها براي پيش‌گيري و يا كاهش نفروتوكسيسيتي ناشي از سيس‌پلاتين ضروري است. اين مطالعه، با هدف بررسي اثر پروفيلاكسي و درماني ال- آرژنين در نفروتوكسيسيتي ناشي از سيس‌پلاتين در رت‌هاي نر و ماده طراحي گرديد. روش‌ها: 16 سر رت نر و 20 سر رت ماده از نژاد ويستار به طور تصادفي در 8 گروه قرار گرفتند. گروه‌هاي 1 و 5 به عنوان گروه‌هاي شاهد مثبت نر و ماده، سيس‌پلاتين را با دوز روزانه 2/5 ميلي‌گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن به مدت يك هفته دريافت نمودند. گروه‌هاي 2 و 6 به عنوان گروه‌هاي پروفيلاكسي نر و ماده، ال- آرژنين را با دوز روزانه‌ 150 ميلي‌گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن به مدت سه روز دريافت كردند و سپس از روز سوم، سيس‌پلاتين به مدت يك هفته تجويز شد. گروه‌هاي 3 و 7 به عنوان گروه‌هاي پروفيلاكسي همراه با درمان تحت دريافت ال- آرژنين به مدت سه روز قرار گرفتند و سپس بدون اين كه تزريق روزانه‌‌ي ال- آرژنين قطع شود، از روز سوم سيس‌پلاتين به مدت يك هفته تزريق شد.گروه‌هاي 4 و 8 به عنوان گروه‌هاي درمان دريافت روزانه و هم‌زمان سيس‌پلاتين و ال- آرژنين را داشتند. در روز دهم، خون‌گيري انجام شد و كليه‌ها جهت فرايند بافت‌شناسي آماده گرديدند. يافته‌ها: هيچ يك از روش‌هاي تجويز ال- آرژنين در جنس ماده تفاوتي را با گروه شاهد مثبت ايجاد نكرد. اما همرا ه شدن ال- آرژنين با سيس‌پلاتين بدون پروفيلاكسي در جنس نر (گروه 4) موجب كاهش معني‌دار سطح سرمي ازت اوره‌ي خون و كراتينين و شدت آسيب بافت كليوي گرديد (0/05 P). وزن كليه، همچنين در گروه 4 نسبت به گروه شاهد كاهش داشت؛ هر چند معني‌دار نبود (0/20 = P) كه نشانگر كاهش شدت آسيب است. تفاوت معني‌داري در سطح بافتي نيتريت در بين گروه‌هاي نر ديده نشد، اما كاهش وزن در بين اين گروه‌ها متفاوت بود و گروه‌هاي دريافت كننده‌ي ال- آرژنين كاهش وزن بيشتري را نسبت به گروه شاهد مثبت نشان دادند (0/05 P). نتيجه‌گيري: تجويز ال- آرژنين به عنوان پيش‌ساز نيتريك اكسيد، هم‌زمان با سيس‌پلاتين مي‌تواند موجب كاهش نفروتوكسيسيتي ناشي از سيس‌پلاتين در جنس نر باشد كه احتمال مي‌رود از طريق اصلاح عملكرد آندوتليوم كه به وسيله‌ي سيس‌پلاتين مختل شده است، مي‌باشد.