مقايسه‌ي ‌اثر تمرين در آب و خشكي بر تعادل و كيفيت زندگي مبتلايان به پاركينسون

مقدمه: بي‌ثباتي وضعيتي، يكي از پيامدهاي مهم بيماري پاركينسون است كه موجب كاهش تحرك و كيفيت زندگي مبتلايان به اين عارضه مي‌شود. انجام تمرين و فعاليت بدني، جزيي از برنامه‌ي درماني براي كاهش عوارض پاركينسون محسوب مي‌شود. در سال‌هاي اخير، انجام تمرين در آب براي افراد داراي سطح تحرك پايين توصيه مي‌شود. هدف اين مطالعه، مقايسه‌ي تأثير يك برنامه‌ي تمرين درماني در دو محيط آب و خشكي بود. روش‌ها: 20 مرد مبتلا به پاركينسون ايديوپاتيك بر اساس شدت بيماري و طبق تشخيص پزشك متخصص، در دو گروه 10 نفري تمرين در آب و تمرين در خشكي تقسيم شدند. هر دو گروه به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه، برنامه‌ي تمرين درماني را زير نظر يك مربي انجام دادند. ثبات قامتي و كيفيت زندگي شركت كنندگان به ترتيب توسط صفحه‌ي نيرو و پرسش‌نامه در دو مرحله‌ي قبل و بعد از مداخله سنجيده شد. با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌هاي آماري Repeated-measures ANCOVA، Shapiro-Wilk و t مستقل داده‌هاي ثبت شده تجزيه و تحليل و مقايسه گرديد. يافته‌ها: هر دو دسته از متغيرهاي ثبات وضعيت بدن و كيفيت زندگي افراد، در پس آزمون بهبود معني‌داري نسبت به پيش آزمون نشان دادند. همچنين، ميانگين بهبود متغيرها در گروه تمرين در آب به صورت معني‌داري بيش از گروه خشكي بود. نتيجه‌گيري: تمرين درماني در محيط آب، روش مفيدتري نسبت به خشكي، جهت افزايش تعادل و كيفيت زندگي مبتلايان به پاركينسون است.