تأثير تثبيت RGD بر زيست‌سازگاري داربست اكسيد سلولز براي مهندسي بافت استخوان

مقدمه: از كارافتادگي بافت هاي انساني ناشي از انواع آسيب ديدگي ها، يكي از پرهزينه ترين و جدي ترين مشكلات در سلامت انسان است و اثر مستقيم بر كيفيت زندگي دارد. مهندسي بافت، به عنوان يك استراتژي مبتني بر داربست، از جمله حوزه هاي تحقيقاتي اميدوار كننده اي است كه مي تواند علاوه بر فراهم كردن بافت و ارگان براي پيوند، چشم انداز جديدي را براي درمان بيماران باز كند. دانشمندان حوزه هاي مختلف كوشيده اند تا با وظيفه مند كردن داربست، به تعاملات سطحي سلول هاي خاص دست يابند. روش ها: پودر سلولز با استفاده از گاز 2NO اكسيد شد و داربست متخلخل به روش پرس خشك آماده گرديد. پپتيد RGD به سطح داربست متصل گرديد تا يك داربست هيبريدي ساخته شود. داربست با(FTIR (Fourier transform infrared spectroscopy و ميكروسكوپ الكتروني روبشي (SEM يا Scanning electron microscope) مشخصه يابي شد و زيست سازگاري آن با استفاده از آزمون (MTT (3-(4،5-dimethylthiazol-2-yl)-2،5-diphenyltetrazolium bromide ارزيابي گرديد. نتايج FTIR، اكسيداسيون سلولز و تشكيل پيوند بين سطح داربست و RGD را تاييد كرد. ريزساختار متخلخل با اندازه ي تخلخل مناسب نيز به تاييد SEM رسيد.يافته ها: آناليز سلولز اكسيد شده با FTIR، حاكي از اكسيداسيون موفق پودر و اتصال پپتيد RGD به آن از طريق گروه هاي كربوكسيل بود. اندازه ي حفرات داربست نيز براي ورود سلول ها مناسب بود. با اندازه گيري فعاليت متابوليكي سلول ها با استفاده از آزمون MTT مشخص گرديد كه تثبيت RGD بر سطح داربست، اثر قابل توجهي بر تكثير سلولي داشته است. نتيجه گيري: ساختار متخلخل و زيست سازگاري زياد، از مزاياي داربست هيبريدي ساخته شده بود. اكسيداسيون سلولز، شرايط مناسبي را براي تثبيت RGD بر سطح داربست و در نتيجه، بهبود زيست سازگاري آن فراهم كرد. به علاوه، وجود حفرات با اندازه ي مناسب براي ورود استئوبلاست ها، داربست را كانديداي خوبي براي مهندسي بافت استخوان كرد.