مقايسه‌ي اثربخشي محلول پدوفيلين 25 درصد با كرايوتراپي در درمان زگيل تناسلي زنان

مقدمه: زگيل تناسلي يك بيماري شايع قابل انتقال از راه جنسي است. با توجه به علايم ناخوشايند بيماري، شانس انتقال بالا و احتمال بروز ديسپلازي و بدخيمي، درمان بيماران ضروري به نظر مي‌رسد. روش‌هاي متعددي جهت درمان زگيل تناسلي مورد استفاده قرار گرفته‌اند كه از بين روش‌هاي درماني موجود، پودوفيلين و كرايوتراپي شايع‌ترين درمان‌هاي مورد استفاده هستند. هدف از انجام اين مطالعه، مقايسه‌ي اثربخشي دو روش درماني و تعيين روش ارجح براي درمان زنان مبتلا به زگيل تناسلي بود. روش‌ها: اين مطالعه به صورت كارآزمايي باليني بر روي زنان مبتلا به زگيل تناسلي خارجي مراجعه كننده به كلينيك خاتم‌الانبياي (ص) شهر يزد بين سال‌هاي 92-1391 انجام شد. در مجموع، 60 نفر وارد مطالعه شدند كه 30 بيمار تحت درمان با كرايوتراپي و 30 بيمار تحت درمان با محلول پدوفيلين 25 درصد قرار گرفتند. بيماران به صورت هفتگي تا بهبود كامل ضايعات، تحت معاينه و درمان قرار داشتند و مصرف دارو هفته‌اي يك بار تا پاك شدن كامل ضايعات و يا حداكثر دوره‌ي 6 هفته‌اي ادامه داشت. در هر جلسه، ميزان بهبودي، تعداد ضايعات و عوارض جانبي احتمالي در پرسش‌نامه‌اي كه بدين منظور طراحي شده بود، ثبت مي‌شد. يافته‌ها: در مجموع، 60 نفر در محدوده‌ي سني 51-17 سال بررسي شدند كه 53 نفر از آن‌ها متأهل و 7 نفر مجرد بودند. از لحاظ وضعيت ابتلاي زوجين، 21 نفر مبتلا و 32 نفر غير مبتلا بودند. در معاينه‌ي اوليه كه از هر بيمار صورت گرفت، 36 نفر (0/60 درصد) درگيري در ناحيه‌ي ژنيتال، 10 نفر (16/76 درصد) درگيري در ناحيه‌ي آنال و 14 نفر (23/3 درصد) درگيري هر دو ناحيه‌ي آنال و ژنيتال داشتند. متوسط زمان بهبود كامل ضايعات، 2/9 هفته براي پودوفيلين و 3/4 هفته در گروه كرايوتراپي بود. در مجموع، 46/6 درصد از گروه كرايوتراپي و 23/0 درصد در گروه پدوفيلين عارضه‌دار شدند كه بيشترين شيوع عوارض در هر دو درمان يك هفته بعد از درمان بود. نتيجه‌گيري: ميزان جلسات درماني مورد نياز در گروه كرايوتراپي بيش از گروه پدوفيلين بود؛ به طوري كه مي‌توان نتيجه گرفت كه محصول پودوفيلين در درمان زگيل تناسلي، مؤثرتر از كرايو است و عوارض و احتمال عود كمتري نسبت به كرايوتراپي با نيتروژن مايع دارد.