بررسي شيوع افسردگي و ارتباط آن با عملكرد بهورزان دانشگاه علوم پزشكي اصفهان در سال 1392

مقدمه: افسردگي يكي از اختلالات شايع خلقي در بيشتر جوامع بشري است كه موجب افت قابل ملاحظه در عملكرد شغلي، تحصيلي، اجتماعي و يا خانوادگي مي‌شود. اين پژوهش با هدف تعيين ميزان افسردگي و تأثير آن بر عملكرد بهورزان دانشگاه علوم پزشكي اصفهان در سال 1392 انجام گرفت. روش‌ها: اين مطالعه‌‌ي توصيفي- تحليلي از نوع همبستگي بود كه در آن تعداد 297 نفر از بهورزان شاغل در خانه‌هاي بهداشت دانشگاه علوم پزشكي اصفهان، به روش نمونه‌گيري سيستماتيك انتخاب شدند. براي اندازه‌گيري ميزان افسردگي از پرسش‌نامه‌ي PHQ-9 (Patient Health Questionnaire-9) استفاده گرديد و عملكرد بهورزان مورد مطالعه نيز توسط مربيان مركز آموزش بهورزي با استفاده ازچك‌ليست‌هاي تهيه شده در واحد آموزش بهورزي سنجيده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي همبستگي Pearson و Spearman، Independent t و One-way ANOVA مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت. يافته‌ها: شيوع افسردگي در بهورزان مورد مطالعه، 53/9 درصد بود. 26/6 درصد داراي افسردگي خفيف، 11/8 درصد افسردگي متوسط و 16/5 درصد داراي افسردگي شديد تا بسيار شديد بودند. افسردگي در بهورزان زن نسبت به بهورزان مرد شيوع بالاتري داشت. ارتباط افسردگي با سن، سابقه‌ي كار و نوع سكونت معني‌دار بود (0/050 P). عملكرد بهورزان با شدت افسردگي آن‌ها رابطه‌ي معكوس داشت (0/050 P). همچنين، سطح تحصيلات بهورزان با افسردگي رابطه‌ي معكوس و با عملكرد رابطه‌ي مستقيم داشت. نتيجه‌گيري: شيوع افسردگي در بهورزان بالا است و اين افسردگي، بر روي عملكرد آن‌ها نيز تأثير دارد. برنامه‌ريزي براي كاهش افسردگي در آنان نقش مهمي در ارتقاي برنامه‌هاي سلامت ايفا مي‌نمايد.