بهبود ويژگي‌هاي ساختار فوق ميكروسكوپي ميلين، بعد از پيوند سلول‌هاي بنيادي مشتق از بافت چربي انسان در موش صحرايي مدل بيماري Multiple sclerosis (MS)

مقدمه: بيماري Multiple sclerosis (MS) از انواع بيماري‌هاي مزمن Neurodegenerative در سيستم عصبي مركزي مي‌باشد كه به طور معمول با ناتواني عصبي در بالغين جوان همراه است. در اين مطالعه، تأثير پيوند سلول‌هاي بنيادي مشتق از بافت چربي انسان در بافت عصبي دميلينه شده توسط ليزولسيتين و توانايي اين سلول‌ها در پيشبرد فرايند بازسازي ميلين، مورد بررسي قرار گرفت. روش‌ها: 40 سر موش صحرايي به صورت تصادفي در چهار گروه شامل گروه شاهد، ليزولسيتين، ليزولسيتين و محيط كشت (گروه حامل) و گروه ليزولسيتين و پيوند سلول‌هاي بنيادي قرار داده شدند و بعد از لامينكتومي، دميلينيشن موضعي در ستون طرفي نخاع و با استفاده از ليزولسيتين ايجاد شد. يك هفته بعد از تزريق ليزولسيتين، محل لامينكتومي دوباره باز شد و براي گروه حامل، 10 ميكروليتر محيط كشت و براي گروه پيوند 10 ميكروليتر محيط كشت محتوي10^6 × 1 سلول بنيادي نشان‌دار شده با رنگ Hoechst در محل ضايعه پيوند گرديد. در گروه‌هاي شاهد و ليزولسيتين، محل جراحي قبلي باز و بدون هيچ گونه مداخله‌اي بار ديگر بسته شد. چهار هفته بعد از پيوند سلولي، به منظور ارزيابي حضور سلول‌هاي بنيادي در مناطق پيوند و بررسي نواحي دميلينه و مناطق دوباره ميلينه شده، از روش‌هاي ايمونوهيستوشيمي و ميكروسكوپ الكتروني استفاده شد. يافته‌ها: بررسي تصاوير ايمونوهيستوشيمي، حضور سلول‌هاي بنيادي را چهار هفته بعد از پيوند در محل ضايعه نشان داد. همچنين، نتايج ميكروسكوپ الكتروني، نشانگر افزايش بيشتر سنتز ميلين در گروه پيوند سلولي نسبت به ساير گروه‌ها بود. نتيجه‌گيري: پيوند سلول‌هاي بنيادي مشتق از بافت چربي انسان، ممكن است روشي مناسب براي سلول درماني در بيماري‌هاي نورودژنراتيو مانند بيماري MS باشد.