بررسي تأثير ميتومايسين C موضعي بر ميزان موفقيت و عوارض بعد از عمل ترابكولكتومي در بيماران مبتلا به گلوكوما

مقدمه: گلوكوما يك بيماري شايع همراه با عوارض متعددي از جمله افزايش فشار داخل چشم، نابينايي و آسيب‌هاي جدي به بافت و اعصاب كره‌ي چشم مي‌باشد. شايع‌ترين روش درمان گلوكوما، عمل جراحي ترابكولكتومي است. اين عمل، گاهي با عوارضي مانند افيوژن كوروييدي، هايپوتوني (Hypotonia) و كم عمق شدن اتاق قدامي همراه است. برخي مطالعات نشان داده‌اند كه استفاده از ميتومايسين C در حين عمل، مي‌تواند در بهبودي گلوكوما پس از عمل تأثير قابل توجه داشته باشد. از اين رو، مطالعه‌ي حاضر با هدف تعيين توزيع فراواني موفقيت و عوارض پس از عمل در بيماران تحت عمل ترابكولكتومي با و بدون تماس موضعي محل عمل با ميتومايسين C به انجام رسيد. روش‌ها: طي يك مطالعه‌ي آينده‌نگر، 35 بيمار تحت عمل ترابكولكتومي بدون استفاده از ميتومايسين C (گروه شاهد) و 35 بيمار تحت عمل همراه با تماس موضع عمل با ميتومايسين C (گروه مورد) تا 6 ماه بعد از عمل تحت پي‌گيري قرار گرفتند و فشار داخل چشم، ميزان موفقيت عمل و بروز عوارض در بيماران دو گروه بررسي و مقايسه گرديد. يافته‌ها: پس از پي‌گيري 6 ماهه، نتيجه‌ي درمان در 22 نفر (63/9 درصد) از گروه شاهد و 28 نفر (80/0 درصد) از گروه مورد با موفقيت كامل، در 5 نفر (14/3 درصد) از گروه شاهد و 6 نفر (17/1 درصد) از گروه مورد با موفقيت نسبي همراه بود و در 8 نفر (22/9 درصد) از گروه شاهد و 1 نفر (2/9 درصد) از گروه مورد شكست درمان وجود داشت. ميزان موفقيت در گروه مورد به‌ طور معني‌داري بيشتر بود (0/048 = P). نتيجه‌گيري: استفاده از ميتومايسين C در حين عمل در بيماران تحت عمل جراحي ترابكولكتومي، باعث افزايش ميزان موفقيت درمان مي‌گردد. همچنين، استفاده از اين دارو منجر به كاهش تعداد اقلام دارويي مصرفي در بعد از عمل مي‌شود. از اين رو، استفاده از ميتومايسين C در عمل جراحي ترابكولكتومي طبق صلاحديد چشم‌پزشك جراح توصيه مي‌شود.