آموزش كاربردي سلامت معنوي براي علوم پزشكي ايران

مقدمه: سلامت معنوي در ادبيات آموزش پزشكي، به عنوان جوهر ذاتي و عنصري بسيار مهم فرهنگ محور تلقي مي‌شود، در هر جامعه‌اي به صورت منحصر به فرد بروز پيدا مي‌كند. پرداختن به سلامت معنوي در سيستم‌هاي آموزشي و درماني منوط به آموزش‌هاي درست در اين زمينه است. بنابراين هدف از اين مطالعه، تبيين عوامل مؤثر بر آموزش كاربردي سلامت معنوي در علوم پزشكي ايران است. روش بررسي: اين مطالعه كيفي با روش تحليل محتواي قراردادي انجام شد. داده‌هاي مطالعه از طريق مصاحبه حضوري و نيمه ساختاري با 23 نفر از متخصصان علوم پزشكي (پزشكي عمومي، علوم باليني و علوم پايه) گردآوري شد و با استفاده از مراحل پيشنهادي لاندمن و گرانهايم مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج: از تجزيه و تحليل داده‌ها 5 درون‌مايه‌ي »تدريس اثربخش «، »توجه به فلسفه آموزش «، »برخورداري از ارتباطات مؤثر «، »توجه به ارزش‌هاي مذهبي « و »بازنگري برنامه‌هاي آموزشي « از 13 طبقه اصلي پديدار گشت. نتيجه‌گيري: با توجه به يافته هاي اين مطالعه براي آموزش سلامت معنوي به صورت كاربردي، انجام مداخلات متعدد و چند جانبه آموزشي از سطوح بالاي تصميم گيري در دانشگاه ها و مراكز درماني و آموزشي ضروري است. با توجه به اين عوامل، جهت كاربردي نمودن آموزش سلامت معنوي در علوم پزشكي لازم است آموزشي رسمي و يكپارچه با توجه به ماهيت بين رشته اي سلامت معنوي طراحي و تدوين گردد تا با توجه به ارزش هاي مذهبي كشور و با توجه به متغيرهاي فرهنگي و اجتماعي تبديل به يك ديسيپلين حرفه اي و نظام مند گردد.