تحليل سازگاري فضاي شهر و محيط زيست شهر آرماني شيعي در تقابل رهيافت هاي نظري اسلام و غرب

به رغم اينكه از ابتداي طرح مفهوم توسعه به معناي عام آن، منابع طبيعي و زيست محيطي نقش اساسي در شكل گيري آن داشت، تا دهه هاي اخير از توجه جدي به آن غفلت شده بود. رشد فزاينده اقتصادي كه ارمغان پيشرفت فن آوري بود، پيامدهايي در عرصه محيط زيست و منابع طبيعي داشت كه به تدريج باعث نگراني اقتصاددانان و دانشمندان اكولوژي به طور خاص و بيشتر ارباب معرفت به طور عام شد. در حالي كه نگاه دين مبين اسلام و خاصه شيعه به مفهوم سازگاري فضاهاي شهري با محيط زيست و طبيعت به عنوان يك رهيافت جامع براي گذشته، حال، و آينده بشر مي تواند در تقابل با رهيافتهاي نظري غرب، گامي اساسي در برنامه ريزي ساختار فضاهاي شهري بشمار رود. در هر حال، در اين مقاله به مفهوم سازگاري فضاي شهر آرماني شيعي و محيط زيست در تقابل رهيافتهاي نظري اسلام و غرب پرداخته مي شود كه از روش توصيفي- تحليلي و روش استدلال منطقي بهره برده است. در پايان نيز به مضامين و مصاديق تقابل رهيافتهاي نظري اسلام و غرب اشاره شده و جايگاه طبيعت و محيط زيست در شهرهاي آرماني شيعه مورد تبيين قرار گرفته است كه مي تواند به عنوان الگويي جامع و مانع در قبال تعامل شهر و محيط زيست شهري قلمداد گردد.