تحليل معنايي جلوه هاي بصري نور در تعامل حكمت خالده و معماري و شهرسازي ايراني؛ نمونه موردي: محلات و خانه هاي ايراني

ما در عصر بصري زندگي مي كنيم كه تصوير معماري بخشي از آن است. شكل و خاصيت نمادين نور از ذهن خيال پرداز انسان سرچشمه مي گيرد. نور رجحاني آشكار بر تاريكي دارد. هستي، نور محض است؛ و نيستي، ظلمت و تاريكي محض. هنگامي كه تاريكي و روشنايي به حداكثر شدت خود برسند و نيم سايه ها حذف يا بي اهميت شوند، فضاي مثبت و منفي ايجاد مي شود. در طول روز، نور طبيعي خصوصيت هاي ظاهري نواحي داخلي را شكل مي دهد و به اين صورت هويت و شخصيت ايجاد مي كند. در اين مقاله تحليل معنايي جلوه هاي بصري نور در معماري (خانه هاي ايراني) مورد مطالعه قرار گرفته است. روش تحقيق كيفي در يك رويكرد تفسيري استفاده شده عناصر و اجزاي مورد استفاده براي بهره برداري ازجلوه هاي بصري نور مورد مطالعه قرار گرفتند، و ارزشها، معاني و مفاهيم تحليلي نور بررسي شدند. نتايج تحقيق، شناسايي عناصر كنترل كننده نور در خانه هاي ايراني، تحليل بصري نور در معماري ايراني مي باشد.