تحليل شناخت مفهوم سكونت و مسكن در جغرافياي محيطي با تاكيد بر بازخوانش نظريه فرهنگ گرايي آموس راپاپورت

راپاپورت را از جمله پيشگامان حوزه انسان شناسي فضا و معماري مي دانند، كسي كه هم كالبد را مي شناسد و هم فرهنگ و سعي دارد اين دو را در ارتباط با هم تحليل كند. از اين رو، در حوزه مفهوم شناسي جغرافياي محيطي، اصالت را به هيچكدام اين دو عنصر نداده و به نوعي رابطه رفت و برگشتي بين آنها معتقد است. به عبارت ديگر، درست است كه در حوزه تداخل در جغرافياي محيط، انسانها به محيط شكل مي دهند ولي به محض آنكه محيط ساخته شد، مي تواند رفتار انسانها را سازماندهي و كنترل كند. بنابراين راپاپورت موقعيت انفعالي انسان نسبت به محيط را رد كرده و به جاي آن، نوعي كنش متقابل او و محيط جغرافيايي را پيشنهاد مي كند. در اين مقاله با روش توصيفي- تحليلي و تحليل استدلالي به بررسي ديدگاه راپاپورت در شكل گيري مجتمع هاي زيستي پرداخته مي شود. در پايان نيز جمعبندي و نتيجه گيري لازم در اين رابطه ارائه شده است. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد كه وي اساس شكل گيري مجتمع هاي زيستي و مفهوم سكونت را داراي ابعاد كاملاً فرهنگي مي داند و آنها را چنين تقسيم مي كند: 1. نظرياتي كه فضا را تعيين كننده روابط انساني قلمداد مي كنند. . 2. نظرياتي كه روابط انساني را شكل دهنده فضا مي دانند. و 3. نظرياتي كه فضا و انسان را در تعامل متقابل مي پندارند.