تبيين نظريه «شهروند گفتگويي» و «كنش ارتباطي» در شناسايي «حوزه عمومي» براساس آراي هابرماس

امروزه تحليل حوزه عمومي بر اساس نسبت ميان مقوله هاي كليدي سه گانه با شهروندي هابرماسي صورت مي گيرد كه اين نسبت كاوي از طريق رهيافت روشي هرمنوتيك متن محور (ريكور) و انكشاف - افشا (هايدگر) و نظريه انتقادي (هابرماس) صورت گرفته است. موضوع اين مقاله، تحليل و تبيين نظريه شهروندي گفتگويي در فلسفه سياسي هابرماس و شناسايي مراكز رشد فكري براي بسترسازي جامعه مدني عقل محور است. روش تحقيق اين پژوهش توصيفي- تحليل و روش استدلال منطقي است كه از ابزار مطالعات كتابخانه اي و اسنادي استفاده كرده است تا امكان تبيين نظريه شهروند گفت و گويي و مفهوم كنش ارتباطي در آن را فراهم كند كه نقشي اساسي در شناسايي عرصه هاي عمومي در شهر دارد. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه از ديد هابرماس وظيفه هاي كنشگران اجتماعي ارتباطي از طريق گفت و گو به صورت دروني و نه متأثر از عوامل بيروني به شكلي تفاهمي توافقي صورت بندي مي شود و در نتيجه كنشگران گفت وگويي، اخلاقًا هم متعهد به ايفاي اين وظايف شهروندي مي شوند و هم متضمن به تحقق حق هاي شهروندي ديگري مي گردند.