بازتاب نظريه هاي نشانه شناسي در خوانش معماري و شهر

آنچه را تا به امروز به عنوان نشانه شناسي معماري مي شناسيم، زيرشاخه اي از نشانه شناسي هنر و در سايه آن، فاقد نمودي مستقل است. باتوجه به مفاهيم نظري معماري و همسويي با انديشه هاي زبان شناختي و نشانه شناسي، نياز به تشريح وتبيين نشانه شناسي معماري مشهوداست. در اين مقاله ارتباط ميان معماري و نشانه شناسي مورد تحليل قرار مي گيرد. هر متن اجتماعي (مانند معماري) حامل مجموعه اي از پيام ها بوده كه به وسيله رمزگان ها و روابط درون متني به مخاطب منتقل مي شوند. اين نشانه ها توسط خالق كد گذاري شده و خواننده (مخاطب) بر پايه قراردادهاي اجتماعي، برداشت هاي ذهني و زاويه نگاه خود به رمزگشايي و معنا سازي براي متن (معماري) تلاش مي كند. نشانه شناسي به دو ديدگاه ساختارگرا و پساساختارگرا مي پردازد. نشانه شناسان ساختارگرا رابطه متن و معنا را مستقيم دانسته و در مقابل نشانه شناسان پسا ساختارگرا، رابطه متن و معنارا غير مستقيم دانسته و به جستجوي مفهوم ضمني و روابط بينا متني مي پردازند. در اين مقاله پس از بررسي نظريات نشانه شناسان، خوانش معماري (متن) از دو ديدگاه ذكر شده مورد قياس قرار گرفته است. تمركز اصلي تحقيق بر بازنمود معناي معماري، كه از لايه هاي متعدد معنا تشكيل شده است، مي باشد. معاني در لايه هاي طرح شناورند وبه صورت استعاري، كنايي، بازتابي و غيره ناكرانمند هستند. خوانش نشانه شناختي معماري، به دنبال باز توليد طرح بر اساس ارتباط بين لايه ها و بر اساس برداشت مخاطب مي باشد.