بررسي گفتمان قدرت در نگارش تاريخ هنر و معماري و شهرسازي ايران در عصر ساساني و ورود اسلام

ساسانيان خود را جانشينان برحق هخامنشيان مي دانستند. فرهنگ و تمدن و هنر در اين دوره از تاريخ ايران به اوج خود مي رسد. تاريخ نگاران ايراني و غير ايراني بر اين باورند كه با سرنگوني دولت ساساني، ايران هرگز روي تمدن و پيشرفت به خود نديده است. نظريه گفتمان قدرت و دانش ميشل فوكو به تحليل و واسازي اين باورها مي پردازد. تحليل گفتمان اهداف پشت اين باورها را نشان مي دهد. از نظر فوكو قدرت گزينه هايي را به عنوان دانش انتخاب مي كند. اين دانش هم مولد و هم سركوبگر است. شكلهايي از مبارزه با اين قدرت دانش وجود دارد. اين پژوهش به كمك روش اسنادي و كتابخانه اي با تحليل نظريه ي گفتمان قدرت-دانش ميشل فوكو در عصر ساساني مي پردازد. هدف اين پژوهش نشان دادن تفاوت دو ديد گاه متفاوت مولد و مبارز براي تاريخنگاران ايراني و غير ايراني است. بسياري ازتاريخ نگاران ايراني، اطلاعات خود را مديون باستان شناسان و شرق شناسان غربي مي دانند. از اين رو اين تاريخ نگاران اغلب باستانگرا هستند. تحليل گفتمان دانش و قدرت جايگاه متفاوت و متضاد اين دو گروه را برما آشكار مي سازد.