مفهوم پيوستگي در شكل گيري و توسعه كانسپت طراحي معماري؛ نمونه موردي: معماري سنتي ايران

معماري ايران چون بسياري ديگر از مظاهر فرهنگي در طول تاريخ حيات خود ا ز تداوم كم نظيري برخوردار بوده است؛ البته چنين نيست كه قوم ايراني از آغاز تمدن شهرنشيني خود همواره به ساختن بناهائي كاملاً مشابه هم و بي هيچ تغيير ي در زمينه طرح و بنياد پرداخته باشد، بلكه منظور آنست كه از هنگامي كه فن ساختماني پس از طي يك دوره ابتدائي مراحل تكامل خود را پيمود و شيوة خاص خود را پي ريزي كرد، ديگر آن خصوصياتي را كه معماري سرزمين ايران بدانها باز شناخته مي شود، در طي قرون متمادي هرگز از دست ننهاد. در اين پژوهش كه يك پژوهش «استدلالي- استنتاجي» مي باشد، با مطالعه مباني نظري و بررسي سير تاريخي كانسپت هاي معماري در ادوار مختلف و اقليم هاي مختلف سعي در اثبات اين فرضيات صورت مي گيرد كه كانسپت هاي طراحي معماري ايران در ادوار مختلف و در اقليم هاي مختلف داراي يك پيوستگي و ثبات بوده است.