تحليل شاخص‌ها و عوامل مؤثر بر دست‌يابي به شهر زيست‌پذير در بافت‌هاي فرسوده و غيرفرسوده شهري (مطالعه موردي: منطقه 10 تهران)

امروزه زيست‌پذيري به‌عنوان رويكردي منتج از نظريه توسعه پايدار درپي كاهش مشكلات اقتصادي، اجتماعي، كالبدي و زيست‌محيطي شهرها و جوامع بر مبناي نيازها و ظرفيت‌هاي آنهاست. زيست‌پذيري از اصولي پيروي مي‌كند كه در واقع اجزاي مورد نياز براي حركت به سمت پايداري است. از اينرو دست‌يابي به شهر زيست‌پذير بسيار پر اهميت است. هدف اين پژوهش شناسايي و ارزيابي شاخص‌ها و عوامل مؤثر بر دست‌يابي به شهر زيست‌پذير در بافت‌هاي فرسوده و غيرفرسوده شهري است كه به‌صورت مطالعه موردي در منطقه 10 شهر تهران صورت گرفته است. روش تحقيق در اين پژوهش به‌صورت توصيفي تحليلي و پيمايشي است. جامعه آماري تحقيق حاضر را ساكنان منطقه 10 شهر تهران تشكيل مي‌دهند. براي دست‌يابي به حجم منطقي از نمونه با استفاده از فرمول كوكران 384 نمونه تعيين شده و به‌صورت تصادفي طبقه‌اي انتخاب شده‌اند. ابزار اصلي گردآوري داده‌ها در پژوهش حاضر پرسش‌نامه است. نتايج حاصل از تجزيه و تحليل‌هاي آماري نشان مي‌دهد كه منطقه 10 شهر تهران به‌لحاظ زيست‌پذيري شهري در شرايط غير قابل قبولي است. همچنين نتايج حاصل از آزمون t مستقل نشان مي‌دهد كه در منطقه 10 تهران، بين بافت فرسوده و غيرفرسوده شهري به‌لحاظ شاخص‌ها و عوامل دست‌يابي به شهر زيست‌پذير تفاوت معني‌داري وجود دارد.