سينماي ايراني به‌مثابه محمل انديشه‌ورزي سياسي: مطالعۀ سينماي 1332-1357

سينما، به عنوان هنري معاصر، در طول حيات خود نقش سياسي و اجتماعي بزرگي را در جهان امروز ايفا كرده است. در ايران نيز اگرچه ورود سينما بسيار زود صورت گرفت ( تقريباً تنها پنج سال پس از اختراع آن در اروپا، با مظفرالدين شاه به كشور وارد شد)، چند دهه طول كشيد تا اين نقش سياسي و اجتماعي مورد شناسايي قرار گيرد. در واقع، تنها پس از سال‌هاي  بعد از كودتاي 28 مرداد است كه سينماي ايران روايتگر نقدي اجتماعي و سياسي مي‌شود كه نه تنها تيرگي‌ها و كراهت شرايط زيست اجتماع ايراني را به تصوير مي‌كشد و نسبت آن ‌را با نظام استثمارگر حاكم بازنمايي مي‌كند، بلكه در جست‌وجوي ريشه‌هاي اين وضعيت به پريشاني و جهل دروني مي‌رسد و در نهايت، در ارائۀ راه‌حلي براي دستيابي به زندگي نيك‌سامان، از ظرفيت‌هاي وجودي اجتماعي انسان (يعني عشق و دوستي) بهره مي‌جويد و در نهايت، امكان كنش انقلابي با اتكاء به رهبري پيشرو را تصوير مي‌كند. رخدادي كه با وقوع انقلاب اسلامي در بهمن ماه 1357 صورت تحقق مي‌پذيرد. مقالۀ حاضر بر آن است با بازخواني اين روايت‌ها در سينماي ايراني، مؤلفه‌هاي انديشۀ سياسي را مورد كاوش قرار دهد.