تأثير آموزش خودمراقبتي مبتني بر سبك يادگيري وارك بر HBA1C و FBS مبتلايان به ديابت نوع دو

زمينه و هدف: ديابت نوع دو با افزايش ميزان قند خون ناشتا (FBS) و هموگلوبين گليكوزيله (HbA1c) عوارض جبران ناپذيري بر زندگي بيماران وارد مي كند. آموزش خودمراقبتي و در نظر گرفتن تفاوت سبك هاي يادگيري در ميان بيماران، امري ضروري محسوب مي گردد. مطالعه حاضر با هدف تعيين تأثير آموزش خودمراقبتي مبتني بر سبك يادگيري وارك بر HBA1C و FBS مبتلايان به ديابت نوع دو انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه ي حاضر يك كارآزمايي باليني مي باشد. 72 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 تحت پوشش كلينيك پارسيان مشهد در سال 1394 به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 36 نفره ي مداخله و كنترل قرار گرفتند. گروه مداخله براساس نتايج پرسشنامه سبك يادگيري وارك در گروه هاي يادگيري شنيداري، ديداري، نوشتاري و مهارتي قرار گرفتند. آموزش خودمراقبتي طي دو جلسه 60 دقيقه اي و هر دو هفته يك بار براي گروه مداخله متناسب با سبك يادگيري بيماران و در گروه كنترل با استفاده از سبك آموزشي رايجِ سخنراني ارائه گرديد. جهت سنجش وضعيت خودمراقبتي، ميزان HBA1C و FBS در بيماران هر دو گروه، قبل و يك ماه و نيم پس از مداخله مورد بررسي قرار گرفت. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آزمون هاي كاي دو، من ويتني، تي مستقل و ويلكاكسون تحت نرم افزار 21 SPSS انجام شد. يافته ها: پس از اجراي مداخله ميانگين HBA1C از 0/8 ± 7/7 به 0/7 ±7/5 (0/062 =P ) و ميانگين FBS از 33/5 ± 176/1 به 32/8 ±147/7 رسيد (0/001 P ). اين تفاوت تنها در رابطه با ميزان FBS بين دو گروه معني دار بود (0/002 = P). نتيجه گيري: بكارگيري سبك يادگيري وارك در آموزش با كاهش ميزان HBA1C و FBS منجر به ارتقاء خودمراقبتي بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 گرديد. پيشنهاد مي گردد قبل از آغاز آموزش به بيماران سبك يادگيري آن ها با استفاده از مقياس تعيين سبك يادگيري وارك مشخص گردد و آموزش ها بر مبناي سبك يادگيري بيماران ارائه شوند.