بررسي تاثير آموزش تركيبي بر وضعيت تغذيه و كفايت دياليز بيماران تحت همودياليز

زمينه و هدف: امروزه يكي از مشكلات جدي بيماران تحت همودياليز، تغذيه نامناسب است كه تحت تاثير كفايت ناكافي همودياليز قرار دارد. بنابراين علاوه بر اين كه آموزش در اين زمينه امري ضروري است. تلاش در جهت يافتن روش هاي آموزشي موثر نيز از اهميت بالايي برخوردار است. مطالعه حاضر با هدف تعيين تاثير آموزش تركيبي بر وضعيت تغذيه و كفايت دياليز بيماران تحت همودياليز انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه ي حاضر يك كارآزمايي باليني مي باشد كه جامعه آماري آن را بيماران تحت همودياليز مراجعه كننده به يكي از بيمارستان هاي شهر شيراز در سال 1394 تشكيل دادند. 56 بيمار به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه مداخله و كنترل قرار گرفتند. برنامه آموزش تركيبي به صورت فردي و گروهي طي 5 جلسه 30 10 دقيقه اي حين دياليز براي گروه مداخله انجام شد. وضعيت تغذيه بر اساس ابزار ارزيابي جامع ذهني و كفايت دياليز بر اساس KT/V، در هنگام مراجعه بيماران جهت همودياليز قبل از شروع مداخله، يك ماه و دو ماه بعد از مداخله در بخش دياليز در هر دو گروه مورد بررسي قرار گرفت. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده ازآزمون هاي دقيق فيشر، تي مستقل، واريانس اندازه هاي تكراري، شفه، كاي اسكوئر و آزمون كوكران تحت نرم افزار آماري 21 SPSS انجام شد. يافته ها: پس از اجراي آموزش تركيبي وضعيت تغذيه بيماران يك ماه بعد و دو ماه بعد از مداخله به طور معني داري بهبود يافت (0/0001=P) همچنين ميانگين نمره كفايت دياليز در اين گروه پس از مداخله از 0/27 ±1/21 به 0/28±1/35 افزايش پيدا كرد.(0/007 = P) نتيجه گيري: آموزش تركيبي منجر به بهبود كفايت دياليز و وضعيت تغذيه بيماران تحت همودياليز مي شود. به كارگيري اين شيوه آموزشي در بخش هاي همودياليز پيشنهاد مي گردد.